Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο του συγγραφέα Μιχάλη Γιαννουλέα με τίτλο ”Η Άχρονη Αναζήτηση του Έρωτα”  από τις Εκδόσεις Πνοή, το οποίο πραγματεύεται το θέμα του έρωτα. Αυτό το βιβλίο με προβλημάτισε αρκετά και θα σας αναλύσω παρακάτω τι ακριβώς εννοώ.     

Το βιβλίο έχει πρωταγωνιστή ένα μεσήλικα άνδρα που χώρισε από ένα γάμο δίχως πάθος και βρίσκει τον έρωτα στα μάτια μίας παντρεμένης γυναίκας. Ταυτόχρονα επισκέπτεται ένα ψυχολόγο που τον βοηθά να βρει τις ισορροπίες στην ζωή του. Μέσα από την ψυχανάλυση κατάλαβε ότι η γυναίκα που είναι ερωτευμένος έχει κοινά χαρακτηριστικά με την πρώτη του αγάπη. Ο James Framo, Αμερικανός ψυχολόγος και οικογενειακός θεραπευτής, είχε πει πως οι άνθρωποι επιλέγουμε τους συντρόφους που χρειαζόμαστε και όχι αυτούς που επιθυμούμε, προσπαθώντας να αναβιώσουμε το παιδικό όνειρο της αγάπης δίχως όρους. Ενώ η πρακτική κλινική δείχνει συχνά ότι οι σχέσεις επηρεάζονται από τις παιδικές μας εμπειρίες. Εκτός από τις συνειδητές επιλογές συντρόφου που κάνουν οι άνθρωποι, φαίνεται να λειτουργούν και υποσυνείδητα κίνητρα. Ο πρωταγωνιστής αν και παντρεύτηκε δεν ξεπέρασε ποτέ την πρώτη του αγάπη με αποτέλεσμα να ψάχνει υποσυνείδητα την εικόνα της πολλά χρόνια μετά. 

Απόσπασμα από το βιβλίο  «Οι πιο πολλοί προτιμούν τη μιζέρια της καθημερινότητας από την αναζήτηση της ευτυχίας. Γι’ αυτούς είναι παγιωμένη αντίληψη να αρνούνται την αλλαγή και να της αντιστέκονται. Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπεις πολλά ζευγάρια να ζουν σε μια κατάσταση συμβιβασμού και αμοιβαίας ανοχής, που συνήθως καταλήγει σε συγκρούσεις με λογομαχίες, γύρισμα της πλάτης και αυτολύπηση. Η σχέση διατηρείται τυπικά λόγω των παιδιών, του σεξ ή και του φόβου για το τι θα πει ο κόσμος».

Ένα ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας είναι το εξής: Τι είναι καλύτερο, να ζεις συμβατικά με τον/την σύντροφο σου ή να ζεις μόνος μέχρι να βρεθεί το άλλο σου μισό;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι σχετική. Δεν υπάρχει ούτε σωστό ούτε λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις καθώς ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες, έχει διαφορετική κοσμοθεωρία και αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τι είναι σωστό και τι όχι. Η αντίληψη που έχει ο καθένας μας για τον έρωτα διαφέρει, αρκεί το άλλο μας μισό να συμμερίζεται τις αντιλήψεις μας ώστε να ζούμε αρμονικά μαζί του.

«Ο σύντροφός μας γίνεται μέρος του εαυτού μας» σημείωσε ο Σίγκμουντ Φρόυντ, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής στον τομέα της ψυχολογίας. Τα χαρακτηριστικά, οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές εκείνων που αγαπάμε ενσωματώνονται στον εαυτό μας και γίνονται μέρος της ψυχής μας. Ο Φρόυντ ονόμασε αυτή τη διαδικασία «εσωτερίκευση» και εγώ σας λέω με απλά λόγια, αυτό σημαίνει να γίνεσαι ένα με τον άλλο. Όταν ερωτεύεσαι έναν άνθρωπο σημαίνει αποδέχεσαι την κοσμοθεωρία του, αποδέχεσαι τη προσωπικότητά του, αποδέχεσαι τον το άλλο σου μισό όπως είναι!

«Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο. Όλων των πραγμάτων η ύπαρξη εμπεριέχει μια μεταβαλλόμενη φύση, και η ανθρώπινη ύπαρξη είναι συνυφασμένη με την έννοια της αλλαγής. Οι αλλαγές ήταν και θα είναι πάντα μέρος της καθημερινότητάς μας και οι πολύ σημαντικές μπορεί να επηρεάσουν τις αξίες και τα “πιστεύω” μας» (απόσπασμα από το βιβλίο). Με άλλα λόγια, οι αναπάντεχες αλλαγές μπορεί να σε αλλάξουν σαν άνθρωπο, υποστηρίζει ο συγγραφέας Μιχάλης Γιαννουλέας και συμφωνώ με την άποψη του. Οι εμπειρίες μας κάνουν πιο σοφούς σαν ανθρώπους  αν το θελήσουμε και αν διαθέτουμε κοινή λογική, προσθέτω εγώ.

Και εν τέλει, το σημαντικότερο μήνυμα του βιβλίου ”Η άχρονη Αναζήτηση του Έρωτα”, είναι ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να αναζητά την συντροφικότητα σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν βρίσκεται καθώς η ζωή δεν είναι χαρούμενη αν δεν έχεις να την μοιραστείς.

Η αναζήτηση του έρωτα είναι άχρονη, δεν λογαριάζει τον χρόνο που περνά!