Μου λένε, έτσι είν’ η ζωή!
Βαδίζεις σ’ ένα δρόμο πήχτρα στις επιλογές.
Επιλέγεις πώς θα προχωρήσεις ακόμα κι αν είσαι ανέτοιμος να το κάνεις.
Τι κλάδο θα διαλέξεις, ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσεις, ποιον θα αγαπήσεις, ποιον θα απορρίψεις, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, σπίτι, σκύλο, δουλειά, να μείνεις, να φύγεις, να.. να.. να.. και δεν έχει τελειωμό.
Σε κάθε σου βήμα αποφασίζεις, γιατί είσαι και ελεύθερος άνθρωπος, νοήμων και ειδήμων να κάνεις τις σωστές επιλογές.
Και κορδώνεις και τις κάνεις.
Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σε δικαιώσει ή να σε διαψεύσει.
Και τότε φως!
Οι επιλογές σου, όχι όλες, ίσως όμως οι σημαντικότερες, υπο το φώς του χρόνου, βαπτίζονται λάθη και αποτυχίες.
Πέφτεις, απογοητεύεσαι και εύχεσαι να γύριζε ο χρόνος πίσω, γιατί ο πόνος είναι μεγάλος.
Μόνο που αυτές οι ανεπιθύμητες, εκ των ύστερων επιλογές, είναι και ο λόγος που κινείσαι.
Είναι το κίνητρο να πας παρακάτω.
Είναι ο οδοστρωτήρας για έναν άλλον δρόμο που δεν είχες ποτέ υποψιαστεί.
Ανοίγει το μάτι, το μυαλό και κάπου εκεί στα χαμένα ΒΛΕΠΕΙΣ.
Βλέπεις ξεκάθαρα πια, ότι είσαι ακριβώς εκεί που πρέπει να είσαι.
Ο πόνος γίνεται ο μεγάλος σου δάσκαλος και η γνώση η καλύτερη σου φίλη.
Οι εναλλακτικές που τόσο ποθούσες, θα σε οδηγούσαν μακρυά από αυτό που είσαι τώρα.
Κι άμα το αγαπάς το τώρα, αγαπάς και τα λάθη σου και τα ευγνωμονείς για το ταξίδι.
Όχι δεν είναι έτσι η ζωή.
Η ζωή είναι σοφία που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Είναι οι δρόμοι που βαδίζεις γεμάτοι πέτρες και λακούβες και που μπορείς ακόμα να διακρίνεις την ομορφιά τους.
Ειναι των αλλονών οι δρόμοι που διασχίζουν τον δικό σου και αφήνουν τα σημάδια τους.
Η ζωή είναι αυτό που φτιάχνεται από τα λάθη σου κι άμα τα βρείς με το μέσα σου, στο τέλος δεν θα τα λες λάθη!
