Για τους λάτρεις της ροκ, είναι η επιγραφή πάνω στον τάφο του Τζιμ Μόρρισον στο Παρίσι.
Για τους αποφοίτους της φιλοσοφικής είναι μια από τις στάσεις ζωής των Στωικών φιλοσόφων.
Είναι η ενστέρνιση της άποψης ότι όλοι έχουμε έναν εσωτερικό δαίμονα, που με την αρχαία ελληνική έννοια, σημαίνει κατώτερη θεότητα και όχι την αρνητική, διαβολική εννόηση της χριστιανικής εποχής. Με την χριστιανική οπτική μοιάζει ελαφρώς με τον φύλακα άγγελο. Με την διαφορά ίσως ότι ο δαίμων μας οδηγεί στις πράξεις μας ενώ ο φύλακας άγγελος μας προστατεύει από αυτές. Μια θεότητα που μας οδηγεί στις πράξεις μας, αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά να την βλέπουμε και τα αυτιά ανοιχτά να την ακούμε.
Όλοι κουβαλούμε έναν ή καλύτερα για να μην γελιόμαστε μεταξύ μας πολλούς δαίμονες.
Τους δαίμονες που μας μετέδωσαν οι γονείς μας, τους δαίμονες των δασκάλων μας, τους δαίμονες των φίλων μας, τους δαίμονες των βιωμάτων μας και τους δαίμονες του DNA μας.
Ας πούμε ότι οι δαίμονες αυτοί μορφοποιούνται σε έναν τεράστιο υπερδαίμονα του είναι μας. Αυτόν που καθορίζει την συμπεριφορά μας, τα θέλω μας, τα πρέπει και τα Μη μας.
Αυτόν που προσπαθεί να μας προστατεύσει από τις πληγές, αυτόν που πληγώνει τους άλλους για μας, αυτόν που ακούει, αυτόν που κωφεύει, αυτόν που πολεμάει και αυτόν που παραιτείται.
Αυτόν που χτίσαμε σιγά σιγά και ονομάζουμε εαυτό μας. Ο όποιος φυσικά αλλάζει, αν είμαστε δηλαδή ανοιχτόμυαλοι και αναζητούμε καινούρια γνώση, καινούριες ιδέες και διψούμε να μάθουμε, να πάθουμε και να βιώσουμε αυτό το πεπερασμένο δώρο που ονομάζεται ζωή.
Ο δαίμονας των εφηβικών μας χρόνων δεν μοιάζει και πολύ με αυτόν των είκοσι μας ή με αυτόν τον τριάντα μας. Δηλαδή μοιάζει, αλλά αν τον ποτίσαμε σωστά και τον ακολουθήσαμε, τότε είναι απλά καλύτερος, υγιέστερος και μεγαλύτερος. Οι συμβουλές του είναι φιλικές ωθήσεις στον ώμο.
Αν τον αμελήσαμε, τον καταπιέσαμε και τον απαξιώσαμε τότε μένουμε με δύο ενδεχόμενα:
-Θα πεθάνουμε μια μέρα και η τελευταία μας σκέψη θα είναι οι τύψεις του δαίμονά μας. Όλα όσα μετανιώσαμε που δεν κάναμε, όλα τα «άει στον διάβολο» που δεν είπαμε και το πικρό κλάμα της ζωής που δεν ζήσαμε.
-Θα έρθει η ώρα που ο δαίμονας μας θα ξυπνήσει, θα μας αρπάξει από το σβέρκο και θα μας ξυπνήσει. Όσο μεγάλοι και αν είμαστε πια θα κάνουμε την επανάσταση μας. Θα παραιτηθούμε από την δουλειά που δεν μας γεμίζει, θα χωρίσουμε την σχέση μας που δεν μας ολοκληρώνει και θα ψάξουμε να βρούμε το αληθινό του δαίμονα μας. Το κρυμμένο ιδανικό της ύπαρξης μας. Όπου και με όποιον και αν είναι αυτό.
Είναι προφανής η καλύτερη από τις δύο επιλογές νομίζω.
Ακόμα και αν φύγουμε νέοι και ωραίοι, καλή ώρα σαν τον Τζιμ Μόρρισον, τουλάχιστον ας το κάνουμε ακολουθώντας τον δαίμονα μας και όχι καταπιέζοντας τον για ξένους δαίμονες, για τα πρέπει και τα μη των άλλων.
