Έρχεσαι στον κόσμο χωρίς καν να ερωτηθείς. Μεγαλώνεις στη συνέχεια κάτω από τις περγαμηνές που οι γονείς σου με το μυαλό που κουβαλάνε, θεωρούν απόλυτα σωστές για τα δικά τους γούστα. Σου παρέχουν αυτά που εκείνοι στερήθηκαν και που κατά τη γνώμη τους, εσύ οφείλεις να έχεις και φυσικά σου υπενθυμίζουν σε κάθε οικογενειακή συγκέντρωση, πως κανονικά θα πρέπει να τους χρωστάς. Εσύ στη συνέχεια, πιέζεις τους μοχλούς ασφαλείας που σου έδωσαν στο χέρι και αρχίζεις να κάνεις μακροβούτια σ’ αυτό το τσίρκο που λέγεται κοινωνία, χωρίς μπρατσάκια και μποτίλια οξυγόνου. Τηρείς κατά γράμμα το πρωτόκολλο και ακολουθείς πλήρως τους όρους και προϋποθέσεις της διαπαιδαγώγησης σου, λες και θα κάνεις αγορά ακινήτου…Κι όλα αυτά, επειδή, σου δίδαξαν, πως ο σωστός ο δρόμος είναι αυτός κι ας αποδείχτηκε τελικά μονόδρομος!
Καθημερινά, φορτώνεσαι με βάρη και υποχρεώσεις άλλων, λες φωναχτά καμιά εκατοστή φορές το μότο που σου δίδαξαν με το « Δεν Πειράζει », καταπίνεις σαν μαύρη φραπεδιά χωρίς ζάχαρη, τα φαρμάκια που σε ποτίζουν οι δήθεν αγαπημένοι σου…και στην τελική, αναμασάς τη ζωή σου σαν μαστίχα Χίου, γυμνάζοντας τους μύες του προσώπου σου σε ρυθμούς ζούμπα.
«Δεν πειράζει», λες τη μία, «δεν πειράζει», λες την άλλη… «δεν πειράζει» την παράλλη. Ε την τύχη μου μέσα δηλαδή! Ναι ρε, πειράζει. Φυσικά και πειράζει. Τι το πέρασες; Το μπακαλοδέφτερο της θειας σου της Θοδώρας νομίζεις πως είναι η υπομονή μου; Γράψε το ένα σημείωσε τ’ άλλο, βερεσέδια, δανεικά και αγύριστα κι όποιον πάρει ο χάρος;
Επιταγές χωρίς αντίκρισμα, λόγια και προσβολές, ψευτιές στημένες σε φτηνά υποθετικά σενάρια του X files. Και πώς την είδες για να καταλάβω; Σου ΄πε κανείς πως το φιλότιμό μου είναι διαθέσιμο για πιέτα πλισέ; Μάλλον γελάστηκες. Γιατί εγώ, μπορεί να είμαι παιδί καλοαναθρεμένο, μα είμαι και ανάποδο όταν χρειάζεται. Κι αν κάνω υπομονή καμιά φορά και δεν μιλάω, δεν πάει να πει πως δεν μυρίζομαι τ’ αρώματα της φτήνιας σου. Απλά κουράζομαι αφάνταστα να με σιδερώνω με ατμοσίδερο Philips κάθε φορά που σωπαίνω και σε ανέχομαι. Κάθε φορά που παριστάνω τον βλάκα για να μην στο χαλάσω. Κάθε φορά, που με απλώνεις σαν μπουγάδα στα σχοινιά σου, κουμπώνοντας στην ψυχή μου σαν καρφιά τα μανταλάκια που σούφρωσες απ’ το παζάρι της γειτονιάς σου.
Η καλή διαγωγή, μας τελείωσε. Το πλάνο άλλαξε χρώμα και κατηγορία και στη λίστα των Μοϊκανών πατάω διαγραφή. Μετακομίζω στη διπλανή σελίδα, αυτή με τα δύσκολα παιδιά και υπογράφω προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι να είμαι καλά, όχι καλή, ΚΑΛΑ…
