Η ΕΚΘΕΣΗ «THE NEW GENERATION» ΣΤΗΝ WHITECHAPEL GALLERY 

Η αντιληπτή ζωτικότητα της βρετανικής τέχνης επιδεικνύεται στην γκαλερί Whitechappel, του Λονδίνου. Προσέφερε μια πλατφόρμα υψηλού προφίλ για καλλιτέχνες. Η Whitechapel Gallery είναι μια δημόσια γκαλερί τέχνης στο Whitechapel στη βόρεια πλευρά της Whitechapel High Street, στο London Borough of Tower Hamlets. Το αρχικό κτίριο, σχεδιασμένο από τον Τσαρλς Χάρισον Τάουνσεντ, άνοιξε το 1901 ως μία από τις πρώτες γκαλερί με δημόσια χρηματοδότηση για προσωρινές εκθέσεις στο Λονδίνο.

Η έκθεση ζωγράφων με τίτλο, «The New Generation» (η νέα γενιά), το 1964 παρουσίασε 12 ζωγράφους ,οι οποίοι 10 από αυτούς, ήταν ήδη καθιερωμένοι, ανάμεσα τους ο David Hochney, Patrick Caulfield, Paul Huxley και  John Hoyland.

Ο Άλεν Τζόουνς είναι ένας από τους ζωγράφους που συμμετείχαν στην έκθεση αυτή, ο οποίος είναι σήμερα Ανώτερος Ακαδημαϊκός στη Royal Academy of Arts, (Βασιλική Ακαδημία Τεχνών), του Λονδίνου και πολλαπλά βραβευμένος για την συνδρομή του στα εικαστικά. Το παρακάτω του έργο δείχνει μια ενστικτώδη εφαρμογή του χρώματος, δημιουργώντας μια ζωντανή ζωγραφική σύνθεση μέσω μιας πολύπλοκης συγχώνευσης ανδρικής και γυναικείας ανατομίας.

Η Bridget Riley Μπρίτζετ Ρίλευ ήταν η μόνη γυναίκα που επιλέχτηκε για την έκθεση αυτή και παρουσίασε μια νέα μορφή αφηρημένης τέχνης, και γεωμετρικής που ονομάζεται σήμερα Op Art και δημιουργεί ένα πεδίο μετατόπισης οπτικών συχνοτήτων από το επαναλαμβανόμενο χαρακτηριστικό μιας ενιαίας μαύρης καμπύλης. Αυτοί οι πίνακες έχουν ένα εξαιρετικό σπλαχνικό αποτέλεσμα στον θεατή καθώς το μάτι προσπαθεί να κατανοήσει την έντονη και ανησυχητική αντιληπτική εμπειρία, ένα εφέ σκόπιμα κατασκευασμένο άριστα για αναπαραστήσει μια ασταθή κατάσταση του νου, μια ψευδαίσθηση. 

Το 1965, η γκαλερί πραγματοποίησε την 2^η έκθεση «The New Generation», η οποία αντιπροσώπευε τη νέα γενεά της Βρετανικής γλυπτικής. Τα έργα τέχνης που παρουσιάστηκαν δεν έμοιαζαν με τίποτα με το ότι είχαν δει λάτρεις των εικαστικών μέχρι τότε. Κατασκευασμένα από πλαστικό, υαλοβάμβακα και μέταλλο, αντιμετώπισαν τον θεατή με μια ριζικά νέα και διαφορετική αντίληψη γλυπτικής. Η έκθεση προμηνύει μια συναρπαστική περίοδο πειραματισμού, αντιδρώντας ενάντια στον νατουραλισμό της γλυπτικής και μοντελοποιημένης φιγούρας, παρείχε τη βάση για πολλά μεταγενέστερα έργα της δεκαετίας του 60’.

Οι περισσότεροι γλύπτες που συμμετείχαν, σχετίζονταν με την σχολή τέχνης St. Martins, του Λονδίνου έχοντας διδαχτεί από τον Anthony Caro (1924-2013), ο οποίος θεωρείται ο πιο σπουδαίος γλύπτης της εποχής του. Έμαθαν κοντά του τις καινοτομίες του να φτιάχνει εντελώς αφηρημένα γλυπτά που στέκονταν απευθείας στο πάτωμα, δημιουργώντας μια περίπλοκη σχέση με τον οριζόντιο άξονα του εδάφους και προκαλώντας σε άμεσο διάλογο τον θεατή.