Η Μεταφυσική Τέχνη / Ζωγραφική (ιταλικά: Pittura Metafisica) είναι ένα μοναδικό στυλ που εμφανίστηκε στην Ιταλία στις αρχές του 20ου αιώνα. Συνδέεται πιο στενά με τον Ιταλό ζωγράφο Giorgio de Chirico (Τζόρτζιο ντε Κίρικο) και τους συγχρόνους του, όπως ο Carlo Carrà.

Η Mεταφυσική Tέχνη καλεί τους θεατές να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα αυτού που βλέπουν και να εξερευνήσουν βαθύτερα νοήματα πέρα ​​από τον ορατό κόσμο. Το κίνημα επικεντρώνεται στην εξερεύνηση μεταφυσικών θεμάτων. Συχνά ευθυγραμμίζεται με τα φιλοσοφικά ερωτήματα για την ύπαρξη, τον χρόνο και την αντίληψη, τα οποία διερευνήθηκαν επίσης στον σουρεαλισμό και αργότερα στην υπαρξιακή φιλοσοφία.

Ο Giorgio de Chirico (1888–1978), που θεωρείται ο πατέρας της Μεταφυσικής Τέχνης, ανέπτυξε ένα στυλ που τοποθετούσε τα συνηθισμένα αντικείμενα σε απόκοσμα, ονειρικά περιβάλλοντα. Οι πίνακές του συχνά παρουσίαζαν άδεια αστικά τοπία, κλασικά αγάλματα, ρολόγια και μεγάλες σκιές. Αυτά τα έργα προκάλεσαν μια αίσθηση μυστηρίου και φιλοσοφικού στοχασμού, αμφισβητώντας τις αντιλήψεις της πραγματικότητας και του χρόνου. Ένα από τα πιο διάσημα έργα του είναι το The Song of Love (1914), αποτελεί παράδειγμα αυτών των θεμάτων με την αντιπαράθεση μιας κλασικής προτομής, ενός λαστιχένιου γαντιού και ενός μεγάλου, διαφαινόμενου τοίχου.

 

Μέχρι τη δεκαετία του 1920, το έργο του Τζόρτζιο ντε Κίρικο έγινε πιο ξεχωριστό και το μεταφυσικό του στυλ εδραιώθηκε. Άρχισε να εξερευνά τον ψυχολογικό αντίκτυπο των κενών χώρων και του παράξενου, ένα χαρακτηριστικό που θα γινόταν χαρακτηριστικό του κινήματος. Έργα του όπως το Mystery and Melancholy of a Street (1914) και το Enigma of a Autumn Afternoon (1910) έθεσαν τις βάσεις για το Σουρεαλιστικό Κίνημα, το οποίο θα ακολουθούσε τη δεκαετία του 1930. Δες τα έργα αντίστοιχα πιο κάτω: 

Ενώ ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο συνέχιζε να επεκτείνει το κίνημα, καλλιτέχνες όπως ο Filippo de Pisis και ο Alberto Savinio (αδερφός του Τζόρτζιο ντε Κίρικο ) συμμετείχαν επίσης, δημιουργώντας έργα που εξερεύνησαν παρόμοια θέματα ονειρικών χώρων, εγκαταλελειμμένων τόπων και συμβολικών εικόνων. Όμως πέρα τον ιδρυτή της Μεταφυσικής Τέχνης, ο επόμενος πιο γνωστός καλλιτέχνης  συνδεδεμένος με το κίνημα είναι ο Carlo Carrà (1881–1966) . Ο Carrà είναι πιο γνωστός για τα Φουτουριστικά έργα του, παρ’ όλα αυτά τα πρώιμα έργα του ήταν Μεταφυσικής Ζωγραφικής, όπως το Metaphysical Muse (1917) και το The Oval of Apparition (1918). Δες τα πιο κάτω αντίστοιχα:

Τα τυπικά στοιχεία της Mεταφυσικής Tέχνης περιλαμβάνουν:

Ασυνήθιστες προοπτικές: Εικόνες που προκαλούν απόκοσμη και  ανησυχητική αίσθηση.

Παράξενες αντιπαραθέσεις: Στοιχεία αντίθεσης όπως ο συνδυασμός κλασικών και μοντέρνων στοιχείων, ή η αντιπαράθεση του φυσικού κόσμου με τον μηχανικό ή τεχνητό. Ακόμα και  καθημερινά αντικείμενα τοποθετημένα με αποπροσανατολιστικούς τρόπους.

Ονειρική ατμόσφαιρα: Συχνά προκαλείται μια αίσθηση μυστηρίου ή νοσταλγίας, σαν οι σκηνές που απεικονίζονται να προέρχονται από όνειρο ή εναλλακτική πραγματικότητα.

Κλασικές εικόνες: Αναφορές σε αρχαία γλυπτά, μυθολογικά θέματα και αρχιτεκτονικά θραύσματα αναμεμειγμένα με σύγχρονα ή βιομηχανικά αντικείμενα.

Μετάβαση στον Σουρεαλισμό

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Σουρεαλισμός άρχισε να επικρατεί ως κυρίαρχο κίνημα στην Ευρώπη. Οι Σουρεαλιστές καλλιτλεχνες όπως ο Σαλβαδόρ Νταλί, ο Ρενέ Μαγκρίτ και ο Μαξ Ερνστ μοιράζονταν ορισμένα ενδιαφέροντα με τους καλλιτέχνες της Μεταφυσικής, όπως η χρήση ονειρικών εικόνων και η εξερεύνηση του ασυνείδητου νου. Ωστόσο, η εστίαση του Τζόρτζιο ντε Κίρικο στο μυστήριο και την ασάφεια διέφερε από την έμφαση των σουρεαλιστών στις παράλογες και αυτόματες τεχνικές σχεδίασης.

Η απογοήτευση του Ντε Κίρικο από τον σουρεαλισμό οδήγησε στην αποχώρησή του από το κίνημα τη δεκαετία του 1930. Αν και ορισμένοι σουρεαλιστές θαύμασαν το έργο του, το Μεταφυσικό ύφος εξελίχθηκε παράλληλα, συνεχίζοντας με μερικά από τα δικά του διακριτικά χαρακτηριστικά—πιο στοχαστικό, συχνά απόκοσμα ακίνητο και επικεντρωμένο σε μεταφυσικά ζητήματα ύπαρξης, χρόνου και μνήμης.

Στα μεταπολεμικά χρόνια, η επιρροή της Μεταφυσικής τέχνης μειώθηκε, αλλά ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο παρέμεινε μια σημαντική προσωπικότητα, επανεξετάζοντας τα μεταφυσικά του θέματα στις επόμενες δεκαετίες. Αν και το ίδιο το κίνημα δεν παρέμεινε ως επίσημη σχολή, συνέχισε να εμπνέει μεταγενέστερους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, όταν η επιρροή του εμφανίστηκε σε διάφορες σουρεαλιστικές και εννοιολογικές πρακτικές τέχνης.