Όταν αναφερόμαστε στην κλασική ερωτική λογοτεχνία, μας έρχονται κυρίως στο μυαλό τα γνωστά βιβλία που όλοι  τουλάχιστον οι βιβλιοφάγοι ίσως να έχουν διαβάσει ή οι κινηματογραφόφιλοι να έχουν δει στο σινεμά. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ανεμοδαρμένα Ύψη, Άννα Καρένινα, Περηφάνια και Προκατάληψη, Όσα Παίρνεις ο Άνεμος, Λογική και Ευαισθησία και Τζέιν Έιρ είναι αυτά που θα έρθουν στο μυαλό κάποιου αν τον ρωτήσεις να σου προτείνει ένα κλασικό ερωτικό βιβλίο. Και όντως μιλάμε για αριστουργήματα, όμως, υπάρχουν και κάποια βιβλία, όχι και τόσο γνωστά, που είναι στο ίδιο επίπεδο σε ό,τι αφορά στη γραφή τους, στα συναισθήματα και τα μηνύματα που στέλνουν, και αξίζει να διαβαστούν.

Πάμε να δούμε τρία απ’ αυτά!

Η Γέφυρα των Στεναγμών (1909)

Θα ξεκινήσω με το αγαπημένο μου, «Η Γέφυρα των Στεναγμών» του Μισέλ Ζεβάκο. Όσοι έχουν πάει στη Βενετία πιθανότητα να έχουν περάσει από τη Γέφυρα των Στεναγμών, (στα Ιταλικά Ponte dei Sospiri) μια μικρή γέφυρα σκεπαστή και κλειστή του “Ρίο ντι Παλάτσιο” που συνδέει το “Παλάτσο Ντουκάλε”, δουκικό ανάκτορο, με τις φοβερές φυλακές της τότε Ενετίας. Σε αυτό το σημείο, λοιπόν συναντιούνται μυστικά οι ήρωες του κλασικού αυτού αριστουργήματος, που η περίληψη του έχει ως εξής:

Οι Βενετσιάνοι επευφημούν τον Ρολάν Καντιάνο, το γιο του δόγη, που ετοιμάζεται να γιορτάσει τους αρραβώνες του με τη Λεωνόρα, που κατάγεται από την περίφημη οικογένεια των Ντάντολο – και όμως, ο δόγης και η δόγισσα τρέμουν μέσα στο παλάτι τους: στο ξεκίνημα του XVI αιώνα είναι θανάσιμο, στη Βενετία, να προκαλέσεις την υποψία του Συμβουλίου των Δέκα και μια τέτοια δημοτικότητα δεν μπορεί παρά να οδηγήσει το Ρολάν στο δήμιο. Έχουν δίκιο να φοβούνται!

Ο Ανώτατος Δικαστής του Κράτους, ο Φοσκάρι, συλλαμβάνει τον Ρολάν σαν προδότη και συνωμότη. Ο πατέρας του απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του, τυφλώνεται, τρελαίνεται· ο ίδιος ρίχνεται σ’ ένα μπουντρούμι, απ’ όπου κανένας φυλακισμένος δεν βγαίνει ζωντανός. Μετά από ένα διάστημα, στο οποίο το μυαλό του έχει σαλέψει, αρχίζει να σκάβει μια στοά που καταλήγει στο κελί του Σκαλαμπρίνο, ενός ληστή καταδικασμένου σε θάνατο, και δραπετεύει μαζί του. Ανακαλύπτει πως έμεινε φυλακισμένος για έξι χρόνια και πως πολλές αλλαγές έχουν γίνει στη Βενετία: ο Φοσκάρι είναι δόγης, η Λεωνόρα έχει παντρευτεί τον Αλτιέρι, τον καλύτερο φίλο του, και ο Μπέμπο, που μόλις έχει ξεφύγει από τη μιζέρια, είναι καρδινάλιος! Τότε ο Ρολάν μαντεύει ποιας συνωμοσίας υπήρξε θύμα και, με την υπομονή που δεν έχει χάσει ποτέ του, αναλαμβάνει το έργο της δικαιοσύνης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Όφις και Κρίνο (1905)

Δεύτερο και εξίσου αγαπημένο βιβλίο, αποτελεί το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο νεαρός τότε Νίκος Καζαντζάκης, «Όφις και Κρίνο» με το ψευδώνυμο Κάρμα Νιρβαμή. Μπορεί το Όφις και Κρίνο να μην έγινε τόσο γνωστό όσο ο Καπετάν Μιχάλης και ο Αλέξης Ζορμπάς, όμως, πρόκειται για ένα εκρηκτικό, ερωτικό βιβλίο, στο οποίο, μαζί με τις εφηβικές εμπειρίες του, ο συγγραφέας καταθέτει φύτρα της κοσμοθεωρίας του και ινδάλματα του νου και της καρδίας του.

Το βιβλίο έχει τη μορφή ημερολογίου και περιγράφονται σ’ αυτό, οι νεανικές ανησυχίες του Καζαντζάκη για τη ζωή και τον θάνατο, τη γυναίκα και τον έρωτα. Ένας ζωγράφος νεαρός, λάτρης της Ηδονής και του Ωραίου, απολαμβάνει ό,τι του προσφέρει η ζωή και, σταδιακά, τον κυριαρχεί η ιδέα του θανάτου. Αποφασίζοντας ότι ο θάνατος και η ζωή είναι συνδεδεμένοι με την Ομορφιά και τον Έρωτα, καλεί την ερωμένη του σε ένα δωμάτιο πλημμυρισμένο με φρέσκα λουλούδια, να περάσουν μαζί μια ερωτική νύχτα. Τελικά, το πρωί, από ασφυξία, τους βρίσκουν νεκρούς.

Το βιβλίο δεν έχει τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού μυθιστορήματος, μοιάζει περισσότερο με λογοτεχνικό ψυχογράφημα. Οι ήρωες του βιβλίου έχουν ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, ενώ τα βασικά πρόσωπα του έργου είναι ο Ζωγράφος και η Ερωμένη του.

Ο πρωταγωνιστής του έργου είναι ο Ζωγράφος, στο ρόλο του οποίου διαφαίνεται ο συγγραφέας. Και η δευτεραγωνίστρια, είναι η ερωμένη του Ζωγράφου, στο ρόλο της οποίας σκιαγραφείται η Ιρλανδέζα φίλη του Καζαντζάκη, Κάθλην Φορντ.

 

Ο Τρυποκάρυδος (1980)

Ένα ακόμη κλασικό λογοτεχνικό αριστούργημα, που όταν διαβάσεις δεν μπορείς να ξεχάσεις με τίποτα, είναι «Ο Τρυποκάρυδος» του Τιμ Ρόμπινς. Ο “Τρυποκάρυδος” είναι ένα είδος ερωτικής ιστορίας που εκτυλίσσεται μέσα σ’ ένα πακέτο τσιγάρα Κάμελ ανάμεσα σε μία πριγκίπισσα που κάνει τη δική της επανάσταση και έναν παράνομο με ειδίκευση στις εκρηκτικές ύλες. Αποκαλύπτει το σκοπό της σελήνης, εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στους κακοποιούς και τους παράνομους, εξετάζει τη διαμάχη ανάμεσα στο δεσμευμένο σοσιαλιστή και το ρομαντικό ατομικιστή, ζωγραφίζει το πορτραίτο μιας σύγχρονης κοινωνίας με ζάπλουτους Άραβες, εξόριστους βασιλιάδες και εγκυμονούσες μαζορέτες. Τέλος, ασχολείται και με τα μυστήρια των πυραμίδων.

Όπως φανερώνει και το πιο κάτω απόσπασμα, μέσα σε αυτό το περίεργο βιβλίο που σε δοκιμάζει και σε εξιτάρει σε κάθε σελίδα του, το ερώτημα που κυριαρχεί είναι, Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;

«Δεν ξέρω πια τι θα πει αγάπη. Την περασμένη βδομάδα είχα ένα κάρο ιδέες. Για το τι είναι η αγάπη και πώς να την κάνεις να μείνει. Τώρα που είμαι ερωτευμένος, δεν έχω ιδέα. Τώρα που είμαι ερωτευμένος, είμαι τελείως βλάκας πάνω σ’αυτό το θέμα».

1η Έκδοση