Θα αναλύσουμε 4 διάσημους πίνακες για τον έρωτα με διφορούμενα μηνύματα. Πασίγνωστοι και αμφιλεγόμενοι πίνακες για τον έρωτα ή όποιο άλλο τίτλο θεωρήσετε ό,τι ταιριάζει.

1. Τhe Lovers (Oι Εραστές) από τον René Magritte (1928)

Είναι ο έρωτας τυφλός και ασφυχτικός;

Ο πίνακας του Rene Magritte, The Lovers, αφήνει πολλά ερωτηματικά στο θεατή του. Είναι ίσως ο πιο αινιγματικός και μυστηριώδης πίνακας που αφορά στον έρωτα και τις σχέσεις.

Μία γυναίκα και ένας άνδρας δίνουν ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα. Όμως, τα πρόσωπά τους είναι ασφυχτικά τυλιγμένα με ένα πανί. Ούτε βλέπουν, ούτε αναπνέουν και ούτε αγγίζουν ο ένας το δέρμα του άλλου παρόλο που φιλιούνται. Η εικόνα μοιάζει να είναι βγαλμένη από κάποιο σουρεάλ όνειρο.Ο ίδιος ο καλλιτέχνης όταν ρωτήθηκε για το νόημα του πίνακά του, απάντησε ότι δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όμως, ο κόσμος φαίνεται να διαφωνεί. Ο πίνακας δημιουργεί πληθώρα συναισθημάτων σε όποιον τον κοιτάζει και πληθώρα ερωτήσεων.

Τι συμβαίνει μεταξύ των δύο εραστών; Βιώνουν ένα ανεκπλήρωτο έρωτα; Βιώνουν ένα απαγορευμένο έρωτα ή μήπως μία τοξική σχέση; Ο καθένας μας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία.

2. The Kiss (To Φιλί) από τον Klimt (1908)

Με μια πρώτη ματιά, τα χρυσά φύλλα, τα πολύχρωμα λουλούδια και γενικά τα έντονα χρώματα στο γνωστό πίνακα του Klimt, μας κάνει να πιστεύουμε ότι βλέπουμε μία όμορφη στιγμή αγάπης και οικειότητας ενός ζευγαριού που εκφράζεται με ένα φιλί. Αν, όμως, κοιτάξουμε καλύτερα; Τα πρώτα ερωτηματικά για τον άλλοτε απόλυτο πίνακα της αγάπης εκφράστηκαν ευρύτερα μέσα από την πρόσφατη ταινία, Klimt & The Kiss, λαμβάνοντας υπόψη και τη ζωή του ίδιου του δημιουργού του έργου, του οποίου η  σεξουαλική ασυδοσία ήταν γνωστή – έγινε πατέρας τουλάχιστον δεκατεσσάρων παιδιών-. Μάλιστα λέγεται πως έπαιρνε φτωχές νεαρές γυναίκες από το δρόμο και τις πήγαινε στο εργαστήριο του ώστε να τις ζωγραφίσει γυμνές, μερικές φορές μάλιστα έπαιρνε πολλές ταυτόχρονα και τις ενθάρρυνε ( ή τις ανάγκαζε;) να προβούν σε σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους ενώ εκείνος ζωγράφιζε.

Πόσο άβολα κάνει τον θεατή να νιώθει η στάση της νεαρής γυναικάς που αγκαλιάζεται σχεδόν ασφικτικά από ένα άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας που φαίνεται να είναι σε ανώτερη και υπεροπτική στάση σε σχέση με αυτήν. Γονατιστή, σχεδόν αναίσθητη, το χέρι της γύρω από το λαιμό του δε μοιάζει να του ανταποδίδει την αγκαλιά. Ο ζωγράφος δε φαίνεται να νοιάζεται καθόλου για τα αισθήματά της πρωταγωνίστριάς του, σχεδόν τη βλέπει ως σεξουαλικό αντικείμενο που θα ικανοποιήσει τις ανάγκες του πρωταγωνιστή του.

3. The Kiss (Το φιλί) από τον Edvard Munch (1897)

Μια άλλη παραλλαγή των εραστών που φιλιούνται, αν και λίγο πιο σκούρα, δεδομένης της καλλιτεχνικής εμμονής του Munch με τη θνησιμότητα. Τα πρόσωπα του ζευγαριού συγχωνεύονται μεταξύ τους, τα σώματά τους γίνονται σχεδόν μια αφηρημένη μορφή. Ο Μουνκ δείχνει ότι, στην αγάπη οι άνθρωποι γίνονται ένα – αλλά κάποιοι το ερμηνεύουν ως απώλεια της ατομικότητας ή ακόμα και ως απεικόνιση ζωής και θανάτου.

Γεννημένος στη Σκανδιναβία, μια περιοχή γνωστή για μεγάλες περιόδους κρύου και σκότους, ο Edvard Munch μοιράστηκε τη συμβολική νοοτροπία καλλιτεχνών και συγγραφέων από αυτήν την περιοχή και σε ολόκληρη την Ευρώπη τη δεκαετία του 1890. Απέρριψε την ιμπρεσιονιστική πρακτική της μελέτης των επιδράσεων του φωτός στον εξωτερικό κόσμο και αντίθετα κοίταξε προς τα μέσα για να εξερευνήσει θέματα αγάπης και ζήλιας, μοναξιάς και άγχους, ασθένειας και θανάτου. Η προσωπική του ιστορία, με την πρόωρη απώλεια της μητέρας του και μιας μεγαλύτερης αδερφής, καθώς και οι περίπλοκες και μη ικανοποιητικές εμπλοκές με γυναίκες, του παρείχαν μια συνεχή πηγή καλλιτεχνικών μοτίβων.

4. Lovers under an umbrella in the snow (Εραστές κάτω από την ομπρέλα στο χιόνι) από τον Suzuki Harunobu (1769)

Φτιαγμένος σε στυλ ukiyo-e, αυτός ο πίνακας σε ξύλο μιμείται την ιαπωνική φιλοσοφία wabi. Είναι απλός, ήσυχος και ειλικρινές. Αυτή είναι μια στιγμή που μοιράζονται δύο εραστές εντελώς απορροφημένοι ο ένας από τον άλλον. Είναι μια λαμπρή χρήση του λευκού χώρου – όπου η λεπτομερής απεικόνιση της πυκνής χιονόπτωσης είναι περιττή, αλλά μαζεύεται πάνω από τα κλαδιά και την κοινή ομπρέλα. Οι ιστορικοί το ερμηνεύουν αυτό με δύο τρόπους – μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε μια χαρούμενη στιγμή ή ένα θλιβερό τέλος δύο ανθρώπων που περπατούν στο μονοπάτι της αυτοκτονίας.

Μία βαθύτερη ανάλυση του πίνακα αυτού είναι η εξής: ΗSuzuki Harunobu απεικονίζει ένα ζευγάρι στη βόλτα τους στο Michiyuki,  στη τελευταία τους βόλτα μαζί καθώς και το πραγματικό ταξίδι στο μέρος που θα διαπράξουν shinju. Η ομπρέλα κάτω από την οποία περπατούν αντιπροσωπεύει τη βαθιά αφοσίωσή τους ο ένας στον άλλο ακόμη και μπροστά στο θάνατο, για να συνεχίσουν την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον στη μετά θάνατον ζωή. Μερικές ενδιαφέρουσες σημειώσεις είναι ότι τα δύο υποκείμενα εμφανίζονται ως ίσα, κάτι που ήταν πολύ ασυνήθιστο, επομένως ο πολιτισμός κατά την περίοδο EDO στην Ιαπωνία έκανε τις γυναίκες σχεδόν σαν ιδιοκτησία. Επιπλέον, ο συνδυασμός χρωμάτων και τα ρούχα έχουν σημαντική σημασία που απεικονίζονται με διακριτικό τρόπο. Τα ίδια τα ενδύματα, συμπεριλαμβανομένων των κομμώσεων, μοιάζουν με παραδοσιακά βουδιστικά νυφικά. Κάτι που δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν, αλλά είναι μια χαρούμενη περίσταση ταυτόχρονα. Επίσης, οι βουδιστικές αναφορές σημαίνουν επίσης ότι το λευκό χρώμα αντιπροσωπεύει τον θάνατο και πνευματικά και σωματικά. Τέλος, η χειμερινή σκηνή μπορεί να ερμηνευτεί ως αλληγορία για το θάνατο και επίσης ως το πρώτο στάδιο του shinju πριν ξαναγεννηθούν στη μετά θάνατον ζωή μέσω της απεικόνισης του θανάτου ως χειμώνα και της αναγέννησης ως άνοιξης.