Η Μεγάλη Βδομάδα είναι ένα ταξίδι. Όχι απλώς θρησκευτικό, αλλά βαθιά ανθρώπινο. Ένα εσωτερικό οδοιπορικό που μας οδηγεί από τη σιωπή στη λύτρωση, από το σκοτάδι στο φως. Κάθε μέρα, μια στάση. Κάθε στιγμή, μια υπενθύμιση.

Μεγάλη Δευτέρα
Η αρχή. Ο Νυμφίος έρχεται — ήσυχα, ταπεινά. Η μέρα μάς μιλά για εγρήγορση. Να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, να μη χάνουμε την ουσία της ζωής μέσα στον θόρυβο. Είναι η ώρα να θυμηθούμε τι πραγματικά αξίζει.

Μεγάλη Τρίτη
Η παραβολή των Δέκα Παρθένων. Ο εσωτερικός μας λύχνος —είναι γεμάτος ή άδειος; Μια πρόσκληση να προετοιμαστούμε, όχι με άγχος, αλλά με συνείδηση. Με μια στροφή προς το φως.

Μεγάλη Τετάρτη
Το μύρο και η μετάνοια. Η γυναίκα που άλειψε τον Χριστό με μύρο, όχι από υποχρέωση, αλλά από αγάπη και συντριβή. Μια πράξη που θυμίζει πως η πιο αυθεντική προσφορά γεννιέται από την καρδιά.

Μεγάλη Πέμπτη
Ο Μυστικός Δείπνος. Ο Ιησούς πλένει τα πόδια των μαθητών Του. Η αγάπη γίνεται πράξη, γίνεται υπηρεσία. Το ψωμί και το κρασί δεν είναι μόνο σύμβολα. Είναι ο τρόπος να ενωθούμε – ο ένας με τον άλλο.

Μεγάλη Παρασκευή
Η κορύφωση της σιωπής. Τα πάθη. Η Σταύρωση. Η πιο σκοτεινή ώρα. Κι όμως, μέσα στη θλίψη, γεννιέται κάτι απίστευτα φωτεινό: η ελπίδα ότι το τέλος δεν είναι ποτέ το τέλος. Ότι η αγάπη δεν πεθαίνει.

Μεγάλο Σάββατο
Αναμονή. Η σιγή πριν την έκρηξη του φωτός. Οι ψυχές στέκονται στο μεταίχμιο. Κρατάμε την ανάσα. Κι έπειτα, η Ανάσταση.

Κυριακή του Πάσχα
Το φως κυλά στα σοκάκια. Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα. Όλα ξαναγεννιούνται. Το «Χριστός Ανέστη» δεν είναι απλώς χαιρετισμός. Είναι διακήρυξη ζωής.

Η Μεγάλη Βδομάδα είναι μια πορεία που δεν περπατιέται μόνο με τα βήματα, αλλά με την ψυχή. Κι αν την αφήσουμε να μας οδηγήσει, θα βγούμε από αυτήν πιο ανάλαφροι, πιο γεμάτοι, πιο ανθρώπινοι.

«Κι όταν θα φτάσεις στην Ανάσταση, μην κρατήσεις μόνο το κερί… Κράτα κι όλη τη διαδρομή που σε έφερε ως εκεί.»