ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ, ΘΑ ΠΑΡΕΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙ! 

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα ήμουν ένα κορίτσι με πλεξούδα στα μαλλιά και βλέμμα ζωγραφισμένο με αθώα απορία, απόρροια της παιδικότητας μου.

Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στον χρόνο θα ρωτούσα το καλοκαίρι γιατί έπαψε να με ενδιαφέρει αφότου απώλεσα την πλεξούδα μου, τις απορίες  μου, τη ξεγνοιασιά μου.

Αν επέστρεφα πίσω στον χρόνο θα προσπαθούσα να νιώσω τη λαχτάρα της σχολικής εκδρομής. Το σακούλι με τα καλούδια που με συνόδευε σε κάθε εξόρμηση. Γκοφρέτες, τσίχλες, καραμέλες αγορασμένες  από τον μπαμπά. Δεδομένες κάθε φορά για κάθε εκδρομή. Απολαυστικότατες όπως η γεύση της αγάπης.

Αν επέστρεφα στο παρελθόν θα εξακολουθούσα να μένω ξάγρυπνη όλο το βράδυ. Όχι για να μετρήσω τα αστέρια. Ήταν άλλωστε πάντα πολλά και αμέτρητα. Αλλά θα προσπαθούσα να εξιχνιάσω το μυστήριο των ρούχων μου που συνωμοτικά τα βράδια σμίκρυναν.

Θα ρώταγα επίμονα τη γιαγιά τις πιο ενοχλητικές ερωτήσεις για τις περίεργες ιστορίες παραμυθιών που μου εξιστορούσε. Και θα επέμενα να πάρω όλες τις πειστικές απαντήσεις. Κάθε φορά. Ειδικά για την ιστορία του Γκιώνη που αποχωρίστηκε την αγκαλιά της μάνας του και χάθηκε στα βουνά. Θα ρώταγα στα ίσα τον Θεό που είναι πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών γιατί μετέτρεψε τη μαμά του  σε κουκουβάγια να τον ψάχνει βραδιάτικα πάνω από τα βουνά χρόνια ολάκερα. Δεν θα ήταν ευκολότερο να την οδηγήσει απλά  στο παιδί της;

Θα ρώταγα και τον παππού πως ήταν τόσο σίγουρος πως οι πρωταγωνιστές δεν πεθαίνουν ποτέ. Και αν όντως αυτό πίστευε τότε γιατί αυτός πήγε και πέθανε; Και τώρα πως να τον εμπιστευτώ που μου ‘λεγε πως η αληθινή αγάπη πρέπει να μένει κρυφή, να τη νιώθεις απλά, χωρίς να λες λόγια πολλά και περιττά.

Αν γύρναγα τον χρόνο πίσω θα έβρισκα τον Πίτερ Παν. Θα τον παρακάλαγα να μου εμπιστευτεί το μυστικό της αιώνιας παιδικότητας και θα το μοίραζα δεξιά και αριστερά. Έτσι και εσύ και εγώ θα ήμασταν απλά παιδιά. Για πάντα και αληθινά.