Έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ στα σύμβολα των γιορτών που η ουσία έχει εξανεμιστεί στον αέρα.
Σαν τη ζάχαρη άχνη από τους κουραμπιέδες που μόλις τους φύσηξε η ανάσα μας.
Έχουμε αναλωθεί στα πολλά φώτα, στις αγορές, στα ψεύτικα δέντρα. Τα στολίδια και τα ψεύτικα αστέρια.
Οι συμβολισμοί έχουν γίνει παντιέρα μας που την ανεμίζουμε με καμάρι.
Και χάσαμε την πραγματική μαγεία των γιορτών.
Που δεν είναι οι συμβολισμοί, αλλά η ουσία.
Του να βρούμε μέσα μας τη γέννηση της αγάπης, της φιλανθρωπίας.
Να ζεστάνουμε με τα χνώτα μας τον συνάνθρωπο που δυσκολεύεται να επιβιώσει.
Οικονομικά, ψυχικά, με οποιοδήποτε τρόπο.
Να προσφέρουμε δώρα στοργής, φροντίδας στα μέλη της οικογένειας μας. Σμύρνα, λιβάνι, τον χρυσό μας καλύτερο εαυτό.
Να είμαστε ταπεινοί, έχοντας επίγνωση της θείας προέλευσης μας.
Να έχουμε αφθονία, όχι υλική, αλλά πνευματική.
Να κάνουμε σιγή στον εγωκεντρισμό που η κοινωνία μας προτρέπει.
Να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του θείου εαυτού μας για να προσφέρουμε στους άλλους με ευγνωμοσύνη.
Να κάνουμε υπομονή στα παθήματα μας και να μειώσουμε τον θυμό, την εκδικητικότητα, τη ζήλια.
Με άλλα λόγια να στολίσουμε το δέντρο της ζωής μας, όχι με ψεύτικα, πλαστικά στολίδια, αλλά με αρετές!
Γι’ αυτό έγινε η ενανθρώπηση του μέγιστου συμβόλου των Χριστουγέννων. Του ίδιου του Χριστού, δηλαδή!
Για την επικράτηση των αρετών, για τη θανάτωση των παθών!
Κι εμείς βουλιάζουμε στα πάθη της εμπορικοποίησης και της καταναλωτικής μανίας.
Μπερδεμένοι όσο ποτέ εσωτερικά, νομίζουμε ότι βρήκαμε τα Χριστούγεννα.
Αποπροσανατολισμένοι εσωτερικά, μαχόμαστε να νιώσουμε ικανοποίηση από τα υλικά αγαθά μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.
Κι όμως, το αστέρι στο δέντρο της ζωής μας θα λάμψει μόνο εσωτερικά, με ευπρέπεια και αγάπη!
