Το Κίνημα του Φωβισμού και οι Σημαντικοί Καλλιτέχνες Φωβ 

Στα πρώτα χρονιά του 20^ου αιώνα υπήρχε μία εξέγερση κατά το προηγούμενο Γαλλικό Κίνημα του Νατουραλισμού (ζωγραφική με πιστή αναπαράσταση της φύσης) και η νέα τάσεις του 20^ου αιώνα δέχτηκαν επιρροές από την αφρικάνικη τέχνη και τη τέχνη των νησιών του ειρηνικού. Το ξεκίνημα του 20^ου αιώνα σημάδεψαν δύο δυνατά κινήματα, ο Φωβισμός και μετά ο Κυβισμός. Ο Φωβισμός ξεκίνησε πρώτο και στηρίζεται στην διερεύνηση του συναισθηματικού κόσμου.

Μεταξύ 1901 και 1906 οργανώθηκαν στο Παρίσι πολλές εκθέσεις κάνοντας πρώτη φορά στο ευρύ κοινό αισθητό το έργο των Νεο-ιμπρεσιονιστών Van Gogh, Paul Gogh και Paul Cézanne. Οι ζωγράφοι που θαύμασαν από κοντά τα αριστουργήματα αυτών των φτασμένων καλλιτεχνών και παρακινήθηκαν στο να πειραματίζονται με νέα τεχνοτροπίες, με αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες να οδηγηθούν σε λατρεία του χρώματος, που το αντιμετώπιζαν σαν το κύριο στοιχείο των έργων τους. Έτσι ξεκίνησε το καλλιτεχνικό Κίνημα του Φωβισμού που είχε ως κύριο στοιχείο τα έντονα χρώματα. Οι Φωβ καλλιτέχνες πίστευαν πως το χρώμα είχε συγκινησιακή δύναμη, δηλαδή πως το χρώμα διεγείρει συναισθηματικά τον θεατή και ειδικά τα έντονα χρώματα.

Το κίνημα διήρκεσε μόνο όσο ζούσε ο ιδρυτής του ο Γάλλος καλλιτέχνης Henry Matisse (Ανρί Ματίς) ως το 1954. Ο όρος Φωβισμός τον επινόησε ο κριτικός Louis Vauxcelles, που χαρακτήρισε τα έργα των Φωβ ως ‘‘αγρίμια’’ (γαλλικά fauve=αγρίμι) στο Salon D’Automne (Φθινοπωρινό Σαλόνι) του Παρισιού το 1905. Ένα από τα πιο χαρακτηριστηκά του έργα είναι το Le Bonheur de Vivre (Η Χαρά της Ζωής) του 1905, ο οποίος λέγεται πως εντυπωσίασε τόσο πολύ τον περίφημο Πάμπλο Πικάσο που αργότερα προσπάθησε να το ξεπεράσει με τον πίνακα του Les Demoiselles d’Avignon (1907).

Στενά συνδεδεμένοι με το Φωβισμό είναι επίσης οι καλλιτέχνες Andre Derain (Αντρέ Ντερέν) και ο Maurice de Vlaminck (Μορίς ντε Βλαμεγκ), οι οποίοι υπήρξαν φίλοι του Ματίς. 

Ο Αντρέ Ντερέν (1880-1954) από την Γαλλία είναι ένας από τους πιο πρωτότυπους ζωγράφους της Φωβ, που είναι γνωστός για τα έργα του με θέμα το Λονδίνο. 

Ενώ ο Μορίς ντε Βλαμέγκ (1880-1954), Γάλλος ζωγράφος με φλαμανδική καταγωγή, τα έργα του χαρακτηρίζονται από άγρια ένταση περισσότερη από των άλλων συγχρόνων του. Ο Βλαμέγκ ήταν αυτοδίδακτος και τα χρώματα του και οι πινελιές του αποτέλεσαν τις βάσεις του φοβισμού. Ο  Ντερέν και ο Βλαμέγκ μοιράζονταν το ίδιο εργαστήριο και το 1905, ο Βλαμέγκ ζωγράφισε το πορτρέτο του Ντερέν. 

Επίσης άλλοι τρεις σημαντικοί ζωγράφοι από τη Χάβρη της Γαλλίας επηρεάστηκαν από το τολμηρό για την εποχή έργο του Ματίς: ο Othon Friesz (1879-1949), ο Raoul Dufy (1877-1953) και ο Georges Braque (1882-1963). Δες πιο κάτω έργα τους: 

Άλλοι ζωγράφοι που συνδέθηκαν με το Φωβισμό είναι: Georges Rouault, Albert Marquet, Henri Manguin, Charles Camoin και Jean Puy.

Για τους περισσότερους από αυτούς τους καλλιτέχνες, ο Φωβισμός ήταν ένα μεταβατικό στάδιο μάθησης. Μέχρι το 1908, ένα αναζωογονημένο ενδιαφέρον για το όραμα του Paul Cézanne για την τάξη και τη δομή της φύσης είχε οδηγήσει πολλούς από αυτούς να απορρίψουν τον ταραχώδη συναισθηματισμό του Φωβισμού υπέρ της λογικής του Κυβισμού.