Ο Γιώργος Κόκκινος είναι Συγγραφέας/Στιχουργός. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 2006 με τη συμμετοχή σε θεματικές εκδόσεις ανθολογίας και δημοσιεύσεις σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, με ποιήματα και κείμενα. Έχει στο ενεργητικό του συμμετοχή σε διαγωνισμούς λογοτεχνίας, ταινιών μικρού μήκους, θεατρικών έργων και στίχου. Ως εισηγητής είναι εγγεγραμμένος στo Μητρώο Εκπαιδευτών Επαγγελματικής Κατάρτισης ΣΑΕΚ (ΔΙΕΚ) του Υπουργείου Παιδείας και σήμερα απασχολείται επαγγελματικά ως καθηγητής μαθημάτων Δημιουργικής Γραφής.
Ακολουθεί συνέντευξη:
- Πως και πότε ξεκινήσατε την ενασχόληση σας με την συγγραφή;
Από τη στιγμή που κάποιος έχει μπει στη διαδικασία να γράψει ένα κείμενο και το έχει επεξεργαστεί αρκετά για να είναι ευπαρουσίαστο, εφόσον θελήσει να το μοιραστεί με άλλους και αφού έχει γίνει αποδεκτό από την κριτική, δηλαδή είτε από κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό, είτε από μια συλλογική έκδοση κάποιου εκδοτικού οίκου, αυτομάτως θεωρείται ένας από εμάς. Δηλαδή γεννιέται ένας νέος συγγραφέας. Τα λογοτεχνικά περιοδικά και οι συλλογικές εκδόσεις έχουν ιsbn για την επίσημη καταχώρηση του. Από εκεί και πέρα μπορεί να το προχωρήσει και να γράψει βιβλία, ή να ασχοληθεί περαιτέρω με το σύνολο της Λογοτεχνίας που δεν περιορίζεται μόνο στα μυθιστορήματα και την ποίηση. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ το 2006 με ποιήματά μου που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά λογοτεχνίας της εποχής και συλλογικές εκδόσεις. Είχα ξεκινήσει να γράφω από νωρίτερα, από το 2004, κάποιους στίχους για τραγούδια. Το σύγχρονο τραγούδι εντάσσεται σύμφωνα με τη θεωρία της Λογοτεχνίας στη Λυρική ποίηση και χρειάζεται να διαθέτει εσωτερική αρμονία και ρυθμό, ώστε να μπορεί να επιτευχθεί η μελοποίησή του. Θα πρέπει λοιπόν στη σημερινή εποχή να ξεφύγουμε από παγιωμένες αντιλήψεις που αφορούν τον ’κανόνα’ και να θυμηθούμε πόσα πολλά ωραία ποιήματα μελοποιήθηκαν στο παρελθόν και τα τραγουδάμε ακόμα σήμερα. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι στη σύγχρονη ποίηση υφίσταται ορισμένες φορές το μέτρο στον ελευθερωμένο στίχο και είναι το ίδιο σε ολόκληρο το ποίημα, είναι δηλαδή ομοιόμετρος ο στίχος.
Έχω γράψει, εκτός από εκατοντάδες ποιητικά κείμενα (αυτό που ονομάζουμε ’σύγχρονη αφηγηματική ποίηση’) που βρίσκονται πλέον είτε στα ψηφιακά μου βιβλία, είτε σε ανθολογίες, είτε στην έντυπη συλλογή ποιημάτων το ’Απάνθισμα 2006-2021’, και αρκετά χιουμοριστικά έργα που εντάσσονται στο είδος του stand up comedy και τα οποία δεν έχουν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Και δεν γνώρισαν μέχρι σήμερα τη δημοσιότητα γιατί από τη μια στις εποχές μας θα προκαλούσαν χλεύη με την άπλετη ωμότητά τους και με την αθυρόστομη γλώσσα, ενώ από την άλλη ίσως να θεωρούνταν πολύ ξεπερασμένα από τις καταστάσεις που διακωμωδούν. Έγραφα για παράδειγμα μέσα σε κάποιο από αυτά για την απρόσμενη ερωτική γνωριμία δύο ανθρώπων σε ένα σουπερμάρκετ, καθώς και τί το αρσενικό μυαλό θα μπορούσε να σκέφτεται για την κοπέλα που έχει μπροστά του στο ταμείο.
Υπάρχουν αρκετά αφηγηματικά κείμενά μου αυτόματης γραφής που μπήκαν στις δύο ψηφιακές νουβέλες μου ’Σκάλες & Κλίμακες’. Υπάρχει αυτό το τεράστιο σε έκταση και το μοναδικό θεατρικό δικό μου έργο με ποιητικούς διαλόγους, το ’Πρότερον Θνητοί’ , τμήμα του οποίου απέκτησε μουσική υπόσταση πρόσφατα από τον Meshaya. Υπάρχει και μια μικρού μήκους ταινία, η ’Μπλε’ που δημιουργήθηκε στη διάρκεια της καραντίνας τον Απρίλιο του 2020 σε συνεργασία με την Σπυριδούλα-Υρώ Γιολδάση που υπογράφει τη σκηνοθεσία, την μουσική επένδυση και την αφήγηση της ιστορίας αυτής.
Βάλτε στο youtube και ακούστε πάλι το ’Μέσα στον έρημο σταθμό’ που μελοποίησε η Καλλιόπη Ηλιοπούλου. Κι ας μείνουν δύο στίχοι από αυτό για το δυσοίωνο μέλλον μας, που λένε: ‹…πάνε κι έρχονται τα τρένα/ κι απ’ τα βαγόνια κατεβαίνουν οι αγάπες/ που δεν αντέξανε ποτέ το χωρισμό/ με τα φτερά τους σπασμένα…›
- Παρατήρησα ότι έχετε ιδιαίτερη αγάπη στην ποίηση. Πείτε μας λίγα λόγια για τα ποιητικά σας έργα.
Απευθυνόμουν πάντα στον Άνθρωπο με κεφαλαίο Α. Στον φίλο, τον συνάνθρωπο, την αγαπημένη μου, αλλά και κάθε σκεπτόμενο ον που θα μπορούσε να ταυτιστεί έστω με έναν στίχο και να δεθεί μαζί του. Να νιώθει δηλαδή ότι αποκόμισε κάτι από την ανάγνωση φεύγοντας από κοντά μου. Σε αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε αποκομμένοι από ό,τι μας περιβάλλει. Πρέπει να υπάρχει μια συλλογικότητα με όλα τα όντα γύρω μας και μία αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών, αλλιώς δεν υφίσταται η ύπαρξή μας. Πρέπει να υπάρχουμε μέσα σε αυτή την κοινωνία συσχετιζόμενοι, άρρηκτα συνδεδεμένοι. Είχε πει κάτι σχετικό ο αείμνηστος Σαράντος Καργάκος σχετικά με αυτό σε συνέντευξή του, ότι ‹το κέντρο της παιδείας μας πρέπει να είναι ο Άνθρωπος. Κοινωνία σημαίνει επικοινωνία. Λέμε ότι είμαστε άνθρωποι, αλλά δεν είμαστε συνάνθρωποι. Ο άνθρωπος γίνεται Άνθρωπος όταν είναι συνάνθρωπος.. › αλλά αυτά δυστυχώς τα ξεχάσαμε. Εκεί έρχεται και μεσολαβεί η τέχνη μας για να υπενθυμίσει όλα όσα έχουμε ξεχάσει. Θα λέγαμε μας δίνει τροφή πνευματική και έναν ώμο να στηριχτούμε στα ζόρια.
- Τι χαρακτηρίζει τη γραφή σας;
Η αμεσότητα προς τον αναγνώστη και πολλά ακόμα, αλλά θα σας απαντήσω με έναν στίχο μου από το ’Απάνθισμα 2006-2021’ που λέει:
‹…Φυσήξαμε που λες, αέρα δροσερό και πρίμα
ωσάν μια πρίμα μπαλαρίνα που κατέστρεψε το πόδι της
κι ανάπηρη μες τους καιρούς, κουτσαίνει
χορεύει prima vista ένα χορό
που θα το χαρακτήριζες ΄τζαζιά΄ σ’ ένα ορθάνοιχτο πηγάδι
και τσουπ !
πηδάει η μπαλαρίνα μας, παρθενικά χορεύοντας
στο πρώτο μπαϊράκι…›
- Ο συλλογικός τόμος «Το πρόσωπο του Έρωτα» μόλις κυκλοφόρησε. Πείτε μας λίγα λόγια.
Ο συλλογικός τόμος ‹Το πρόσωπο του Έρωτα› κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρέμβαση της Κοζάνης τον Ιούλιο, και περιέχει διηγήματα, ποιήματα και φωτογραφίες από 324 συμμετέχοντες που μοιράζονται τα έργα τους μέσω αυτής της συλλογικής έκδοσης. Σε αυτή τη συλλογή θα βρείτε και το δικό μου γραπτό ‹Delete› που γράφτηκε το 2009 και ήταν μέχρι σήμερα αδημοσίευτο. Αφορά μια ερωτική ιστορία με άδοξο τέλος. Είναι ένα ποίημα που λέει: ’…ήπιαμε τόσο ρόφημα που καίει ο ουρανίσκος μας/ κι από την τόση τρυφερή, ποιητική μαγεία/ ακόμα δρασκελίζουμε μοναχικά εμπόδια/ λασπότσαρκες, του παρελθόντος μνεία…’
- Ποιον λογοτέχνη έχετε ως πρότυπο; Αγαπημένο βιβλίο;
Για έναν έμπειρο λογοτέχνη που θα πέσει ένα κείμενο στα χέρια του, ό,τι κι αν είναι αυτό, ηλεκτρονικό, έντυπο, αυτοέκδοση ή οτιδήποτε άλλο, έχει την ικανότητα κι ας μην είναι φιλόλογος, ακριβώς επειδή έχει ’τριφτεί ’ χρόνια σε αυτό το αντικείμενο, να μπορεί να αντιληφθεί την επεξεργασία που τυχόν έχει γίνει στο κείμενο από τον συγγραφέα του. Δηλαδή, πόσο το έχει δουλέψει.
Μπορεί να γνωρίζει προκαταβολικά εάν γράφτηκε μια κι έξω ως χειρόγραφο (με τεχνική αυτόματης γραφής) ή αν έχει υποστεί επεξεργασία σε υπολογιστή, εάν είναι σωστά δομημένες οι περιγραφές του, εάν δηλαδή παρουσιάζονται με κατανοητό τρόπο τα συναισθήματα που λαμβάνει ο αναγνώστης και οι εικόνες του περιβάλλοντος που κινείται η αφήγηση. Μπορεί να διαπιστώσει έτσι την προσωπική εκτίμηση για τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας του κειμένου. Αυτό απαιτείται να λαμβάνει ο αναγνώστης μας. Δηλαδή, την προσωπική μας ματιά στην εποχή που ζούμε επάνω στο χαρτί. Η Λογοτεχνία είναι σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες, προσωπικές απόψεις και βιώματα στην εποχή που ζούμε. Τίποτα παραπάνω από αυτό. Μελέτη, εξάσκηση, εμπειρία χρειάζεται, και φυσικά το τυπικό ταλέντο που είναι απαραίτητο σε κάθε μορφή τέχνης, δηλαδή την ανάπτυξη των προσωπικών δεξιοτήτων μας, του καθενός από εμάς που ασχολούμαστε.
Από τους σύγχρονους Έλληνες ποιητές θεωρώ κορυφή στην πυραμίδα τον Τάσο Λειβαδίτη, εξαιτίας της απλότητας της γραφής του και ταυτόχρονα της πλούσιας αφήγησής του. Μπορούσε σε πολύ λίγες γραμμές να χωρέσει και να δημιουργήσει ένα ολόκληρο δικό του σύμπαν την ίδια στιγμή που σε έβαζε να σκεφτείς εάν αυτός ο κόσμος είναι τελικά υπαρκτός ή όχι. Σε ελάχιστους, πολύ καλά μαστόρια της Λογοτεχνίας έχω δει αυτό τον απλοϊκό τρόπο έκφρασης. Έχουμε δει δηλαδή κείμενά τους που δεν θα απαιτούσαν την περαιτέρω επεξεργασία γιατί θα αλλοίωναν τον χαρακτήρα του συγγραφέα τους. Ο Μενέλαος Λουντέμης είναι ένας ακόμα συγγραφέας που θαυμάζω για το έργο του, ακριβώς επειδή διατηρεί στη γραφή τα ίδια χαρακτηριστικά. Κορυφαίο, αριστουργηματικό βιβλίο, είναι αδιαμφισβήτητα το ’Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα’ του Λειβαδίτη, ως μια αξεπέραστη νουβέλα συναισθηματισμών, ενός πλασματικού ανύπαρκτου ανθρώπινου πολιτισμού.
Είναι αρκετά δύσκολο να γραφτεί με τη μία ένα κείμενο και να σου πετύχει. Με τη μέθοδο που ονομάζουμε ’αυτόματη γραφή’. Δηλαδή να ξεκινήσεις να γράφεις με κλειστά μάτια και να αφήσεις το χέρι να πηγαίνει μόνο του. Χρειάζεται αρκετή εμπειρία αυτό, ιδιαίτερες δεξιότητες στο χειρισμό και φυσικά έμπνευση της στιγμής. Σε βιωματικά σεμινάρια γνωρίζω ότι χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική προκειμένου να αντλήσουν από τον θεραπευόμενο τις σκέψεις αναλλοίωτες. Αλλά η παραγωγή ενός τέτοιου κειμένου δεν συνεπάγεται ότι είναι τέχνη κι ότι ακολουθεί όσα ορίζει η θεωρία της Λογοτεχνίας προκειμένου να είναι και λογοτεχνικά άρτιο. Προσέξτε τί είπα: τεχνικά, Λογο-τεχνικά άρτιο. Δηλαδή θα πρέπει να ακολουθείται κάποια τεχνική ώστε να παράγεται τέχνη μέσα από αυτό.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, όσον αφορά τη συγγραφή;
Ως συγγραφέας πιστεύω ότι έχω ήδη δώσει ό,τι θα μπορούσα να δώσω με τη σειρά μου στην τέχνη και να το αφήσω παρακαταθήκη για τους επόμενους.
Άφησα δηλαδή το δικό μου λιθαράκι, το στίγμα μου μέσα στον πολιτισμό ή αλλιώς συνέβαλλα με τη σειρά μου στην εξέλιξη της συγγραφικής τέχνης. Ως καλλιτέχνης είμαι ακόμα μάχιμος στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
- Με ποια ευχή θέλετε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας;
Αν και έχουμε πιάσει πάτο, θα συνεχίσω να το φωνάζω με αξιοζήλευτη αισιοδοξία: Ρίξτε το λίγο έξω, απελευθερωθείτε από τους κανόνες, γίνετε λίγο πιο jazz, πιο αυτοσχεδιαστικοί, αγαπήστε με πάθος σα να μην υπάρχει αύριο χωρίς κανένα ταμπού και χωρίς κανέναν προσχεδιασμό, σημειώστε τα πάντα στο χαρτί σας γιατί είναι οι μνήμες σας, αλλά ταυτόχρονα βοηθήστε τους ανθρώπους και βοηθήστε την ποιητική να εξελιχθεί σωστά, γιατί έχουμε ανάγκη την τέχνη όλοι μας. Είναι η μητέρα των τεχνών.
Πάτα εδώ για να διαβάσεις την εργογραφία του Γιώργου Σ. Κόκκινου.
