Ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου Δαβίδ Γκουριόν, που ήταν και ο πρώτος πρωθυπουργός του νέου κράτους, διάβασε την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαίου του 1948 στο μουσείο του Τελ Αβίβ, μπροστά σε 250 εκπροσώπους του Εθνικού Εβραικού Συμβουλίου και του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν εκεί κάτω από άκρα μυστικότητα.
Στις 15 Μαίου του 1948 έληγε η εντολή που είχε η Μεγάλη Βρετανία από το 1923 από την Κοινωνία των Εθνών να διοικεί προσωρινά την περιοχή της Παλαιστίνης. Κι επειδή η 15η Μαίου ήταν Σάββατο, το Παγκόσμιο Σιωνιστικό Κογκρέσο αποφάσισε την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ μια μέρα νωρίτερα, στις 14 Μαίου του 1948.
Οι Εβραίοι κατοικούσαν στην Ιουδαία χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό αναφέρεται και στη Βίβλο. Όμως το 70 μ.Χ. οι Ρωμαίοι, που είχαν κατακτήσει την περιοχή, κατάστρεψαν την περιοχή της Ιερουσαλήμ και εξεδίωξαν τους κατοίκους της. Έτσι οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να σκορπιστούν στα 4 σημεία του ορίζοντα, μένοντας πίσω ελάχιστοι. Από τότε η περιοχή, που στο μεταξύ οι Ρωμαίοι μετονόμασαν σε Παλαιστίνη, γνώρισαν διάφορους κατακτητές, όπως οι Βυζαντινοί, οι Σελτζούκοι Τούρκοι, οι Σταυροφόροι, οι Μαμελούκοι, οι Αιγύπτιοι κ.α. Η περιοχή της Παλαιστίνης, η Ιουδαία και το Ισραήλ είναι περίπου η ίδια περιοχή.
Όμως οι Εβραίοι, όπου κι αν ζούσαν, δεν ξέχασαν ποτέ την εβραική καταγωγή τους. Έτσι ζούσαν, προόδευαν και καθίσταντο ισχυροί, έχοντας κατά νου ότι μια μέρα θα επιστρέψουν στον τόπο τους. Οι Εβραίοι της διασποράς κρατούσαν τη θρησκεία και τα έθιμα τους και ανέμεναν την κατάλληλη στιγμή. Παρά τους διωγμούς κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, ο Σιωνισμός παρέμεινε ζωντανός και είχε μεγάλη απήχηση στους Εβραίους της διασποράς. Κατά τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, ο Σιωνισμός διεκδικούσε πιο έντονα την επιστροφή στη γη τους, που τώρα ονομαζόταν Παλαιστίνη, κι αυτό ξεσήκωνε τους Εβραίους της διασποράς, που ένιωθαν ότι για πολιτικούς, θρησκευτικούς και εθνικούς λόγους έπρεπε να επιστρέψουν στη γη τους.
Έτσι δειλά δειλά κάποιοι Εβραίοι άρχισαν να επιστρέφουν στην Παλαιστίνη, στην οποία βέβαια κυριαρχούσε το αραβικό στοιχείο. Η πρώτη μαζική επιστροφή έγινε κατά τον 14ο αιώνα, όταν πολλοί Εβραίοι επέστρεψαν από την Ισπανία στην Ιερουσαλήμ. Μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η επιστροφή Εβραίων αυξήθηκε, με αποτέλεσμα το 1922 να φτάσουν περίπου στο 10% και περισσότερο του πληθυσμού της περιοχής, παρά την εχθρική στάση του ντόπιου αραβικού πληθυσμού. Και ειδικά μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τα εγκλήματα που διεπράχθησαν εναντίον τους από του Ναζί, ο πόθος της επιστροφής φούντωσε και μέχρι το 1948 ο αριθμός τους έφτασε σχεδόν στο 31% του πληθυσμού. Οι ίδιοι θεωρούσαν την επιστροφή τους ως επιστροφή στη γη της Επαγγελίας.
Ο ΟΗΕ, που στο μεταξύ είχε διαδεχθεί την Κοινωνία των Εθνών, φοβούμενο, και όχι άδικα, συγκρούσεις ανάμεσα στον αραβικό και τον εβραικό πληθυσμό, τον Νοέμβριο του 1947 αποφάσισε να εισηγηθεί τον χωρισμό της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα αραβικό με 45% του εδάφους και ένα εβραικό με 55% του εδάφους. Επίσης εισηγήθηκε η Ιερουσαλήμ, που είναι η ιερή πόλη των τριών μονοθειστικών θρησκειών, να παραμείνει διεθνής πόλη για δέκα χρόνια και μετά την πάροδο των 10 χρόνων να διεξαχθεί δημοψήφισμα μεταξύ των κατοίκων της για να αποφασιστεί σε ποιο από τα δύο κράτη θα εντασσόταν.
Όπως ήταν φυσικό οι Άραβες απέρριψαν ασυζητητί τη δημιουργία των δύο κρατών. Για αυτούς ήταν έξω από κάθε λογική η δημιουργία εβραικού κράτους στο έδαφος της Παλαιστίνης. Οι Εβραίοι φυσικά δέχτηκαν την πρόταση του ΟΗΕ, αφού για πρώτη φορά θα είχαν δικό τους ανεγνωρισμένο κράτος.
Έτσι, με την απόρριψη της πρότασης από τους Άραβες και με τη λήξη της βρετανικής διακυβέρνησης η οποία έπρεπε να τερματιστεί στις 15 Μαίου του 1948, οι Εβραίοι προχώρησαν στην ίδρυση του κράτους τους, όπως είδαμε στο ξεκίνημα του άρθρου. Την ίδια μέρα της ανακήρυξης αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ οι ΗΠΑ, ενώ δυο μέρες αργότερα το αναγνώρισε και η Σοβιετική Ένωση.
Οι Άραβες την επόμενη μέρα της ανακήρυξης κήρυξαν τον πόλεμο στο Ισραήλ, πιστεύοντας ότι δεν θα μπορούσε να αντέξει και θα διασκόρπιζαν πάλι τους Εβραίους. Όμως οι Ισραηλίτες άντεξαν τον πόλεμο, που διήρκεσε δύο χρόνια (1948-1949), κι έτσι εδραιώθηκαν στην παλαιστινιακή γη. Στα χρόνια που ακολούθησαν δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι επέστρεψαν στο Ισραήλ από κάθε γωνιά της γης.
Από τότε η διαμάχη Παλιαστινίων και Ισραηλινών, το γνωστό Παλαιστινιακό πρόβλημα, συνεχίζεται ως τις μέρες μας, με χιλιάδες ανθρώπινες απώλειες και από τις δύο πλευρές και με άγνωστη στο προβλεπτό μέλλον κατάληξη.
