Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να είναι ελεύθερος. Ασχέτως αν λόγω διαφόρων υποχρεώσεων εξαναγκάζεται σε συμβιβασμούς που είναι φυσικό να τους κάνει, γιατί δεν ζει στη ζούγκλα (ακόμα κι η ζούγκλα έχει τους δικούς της κανόνες), η ροπή προς την ελευθερία θα έπρεπε να είναι φυσική τάση.
Δεν γεννήθηκε για να υπηρετήσει κανένα παρά μόνο τον εαυτό του και όσα ο ίδιος επιλέξει να υπηρετεί.
Διαθέτει μια φυσική εσώτερη τάση προς την ελευθερία. Ακόμα κι εκείνος που γεννιέται σε συνθήκες σκλαβιάς, ακόμα και οι γυναίκες στον Αραβικό κόσμο, γνωρίζουν με ένα ένστικτο ότι αυτό που βιώνουν δεν είναι η φυσική τους κατάσταση.
Το ένστικτο της ελευθερίας είναι το ίδιο αδυσώπητο με αυτό της επιβίωσης. Το καταλαβαίνει ο άνθρωπος που καταπιέζεται.
Η πλήρης, ολοκληρωτική ελευθερία δεν υπάρχει για κανένα άνθρωπο. Ακόμα κι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον πλανήτη έχει τον περιορισμό της θνητότητάς του. Τα όρια του ανθρώπινου σώματος του.
Το θέμα είναι ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος να επιλέγει τις “σκλαβιές” του και να μην πέφτει στις παγίδες περιορισμών που τον μειώνουν πνευματικά.
Το θέμα είναι να έχει κέντρο του είναι του το αίτημα για ελευθερία δική του και των γύρω του.
Αρχίζοντας από μικρές εσωτερικές επαναστάσεις να μην επιτρέπει ούτε στον διπλανό του να “σκλαβώνει” ή να “σκλαβώνεται”, αλλά να εργάζεται και να στηρίζει την ελευθερία των λαών.
Μπορεί να εμπλακεί έμμεσα προς την ευαισθητοποίηση του κόσμου, αλλά και άμεσα με δράσεις για το δίκαιο των κρατών.
“Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”…Την αρετή για να διαχειριστεί ο άνθρωπος ηθικά την ελευθερία του και την τόλμη να παραμένει ελεύθερος από σκλαβιά σε σκλαβιά.
