Από τότε που εμφανίστηκε ο άνθρωπος στη γη η πρακτική του φύση και η ανάγκη για επιβίωση ήταν αξεδιάλυτα συνδεδεμένες με την τέχνη της δημιουργίας. Έκανε αγώνα επιβίωσης σε σκληρές συνθήκες, πάρ’ όλα αυτά δαπανούσε χρόνο για τις βραχογραφίες (δες σπήλαιο Αλταμίρα και Λασκώ) και για ωραία κοσμήματα, για ειδώλια και περίτεχνα κεραμικά σκεύη.
Άπειρες πληροφορίες για τη ζωή στον αρχαίο κόσμο μας δίνουν οι λεπτομέρειες στην κεραμική αφού με πάσα λεπτομέρεια οι πλάστες παρουσίαζαν σκηνές της καθημερινότητας, του πολέμου,του δημοσίου και ιδιωτικού βίου.
Η δαπάνη ενέργειας και χρόνου στα αγάλματα, στους θαυμαστούς ναούς, στην τέχνη και τα γράμματα αναδεικνύουν την ανάγκη του ανθρώπου από τότε που εμφανίστηκε στη γη για το ωραίο, για το θαυμαστό, για το ανεξήγητο!
Οι αοιδοί τραγουδούσαν αυτοσχέδιες ρίμες στα παλάτια, οι ραψωδοί ήταν περιφερόμενοι ποιητές που ανιστορούσαν τα κατορθώματα ηρώων και θεών στον λαό και οι φιλόσοφοι έθεταν τον πήχη της σκέψης ψηλά στο ανθρώπινο πνεύμα.
Αργότερα οι τσιαττιστάρηδες στην Κύπρο, οι δημιουργοί μαντινάδων στην Κρήτη παρόλο που ούτε εκείνοι δεν είχαν δεχτεί κάποια μόρφωση επί της ποίησης γεννούσαν επί τόπου στιγμιαία ρίμες.
Αναφερόμενη στην προφορική έμπνευση πώς μπορώ να παραβλέψω τα δημοτικά τραγούδια;
Ολάκερος λαϊκός πλούτος συμπυκνωμένος στη δημοτική έμπνευση και δημιουργία!
Η τέχνη δεν είναι, λοιπόν, σύγχρονη εφεύρεση ούτε σύγχρονο επίτευγμα μόνο.
Η τέχνη ρέει στο ανθρώπινο αίμα από τη δημιουργία του κόσμου τούτου, συμπλέκεται με την ανθρώπινη διανόηση και εκφράζει την ανάγκη κάθε ανθρώπου για να πλησιάσει το ανεξερεύνητο αίσθημα της ποιήσεως.
Να πλησιάσει και να συνομιλήσει με την αθέατη μεριά των πραγμάτων.
Την ψυχή του…
