Η γυναίκα ζει…
Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου εορτάζεται η ημέρα της γυναίκας ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών (να μορφώνονται, να δουλεύουν, να αμείβονται με δίκαιους μισθούς, να ψηφίζουν, να κατέχουν δημόσια αξιώματα, να έχουν ιδιοκτησία.
Δεν είναι λίγοι που θα γελάσουν με τη γιορτή αυτή, θα την παραγκωνίσουν και θα επισκιάσουν ίσως και τη μορφή και τη δύναμη της γυναίκας, σαν μια μικρή μαριονέττα, άβουλη, άχαρη και αχρείαστη στην κοινωνία.
Και φυσικά είναι μια αρνητική αρχέτυπη πεποίθηση, ότι η γυναίκα δεν μπορεί, δεν είναι άξια, να έχει κοινωνική θέση, να έχει φωνή και ενεργητική δράση, να αγαπηθεί να αγαπήσει, να προσφέρει να αλλάξει να δομήσει να συν δημιουργήσει.
Ίσως τα πιο κάτω ονόματα γίνουν αιτία για την τροποποίηση της αρνητικής πεποίθησης που έχεις.
Μελίνα Μερκούρη
Μια σπάνια προσωπικότητα και για πολλούς η Ελληνίδα θεά. Μεγάλωσε με αγάπη και ανέσεις. Το 1938 φοιτά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και το 1955 πρωταγωνίστηκε στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία- ‘Στέλλα’, χρονιά σταθμός για την καριέρα της και για την προσωπική της ζωή καθώς η ταινία ήταν η αιτία να γνωρίσει τον σύζυγο της – Ζυλ Ντασέν. Υπήρξε η μακροβιότερη υπουργός πολιτισμού. Η Μελίνα Μερκούρη διαπέρασε σε όλους μας, το θάρρος της και την αγάπης της για τη ζωή, για τον έρωτα, για την πατρίδα, για το δίκαιο, για τη χαρά. Τόλμησε έζησε και αγαπήθηκε.
Και σίγουρα όλοι θυμόμαστε την καταπληκτική ερμηνεία:
– Στέλλα φύγε… Στέλλα δεν άκουσες; Κρατάω μαχαίρι!…
Γκαμπριέλ Μπονέρ Σανέλ – Κοκό Σανέλ (CocoChanel)
Μια γυναίκα τολμηρή για την εποχή, με ευφυία, έντονη δράση και πίστη στον εαυτό της. Μεγάλωσε σε φτωχή από άγαμους γονείς. Την ενηλικίωση την έζησε σε ορφανοτροφείο, όπου οι μοναχές τη δίδαξαν να ράβει, να κεντά και να σιδερώνει. Κάθε ημέρα προσπαθούσε να αλλάξει τόσο τη δικιά της ενδυμασία, όσο και τις αυστηρές ενδυμασίες των μοναχών. Και αν αναρωτιέστε τι πρόσφερε η Κοκό Σανέλ στη μόδα… αφαίρεσε του κορσέδες, στένεψε και ανέβασε τις φούστες – να φαίνεται ο αστράγαλος, εδραίωσε τις πλεκτές ζακέτες και τα παντελόνια καμπάνες. Στόχος της ήταν η απελευθέρωση και η αυτοπεποίθηση των γυναικών να σπάσει τα στερεότυπα, ειδικά στον τομέα της ενδυμασίας.
Και πώς προήλθε το όνομα ”Κοκό”… από ένα τραγούδι που τραγουδούσε σε ένα καμπαρέ στέκι αξιωματικών, όπου προήλθε το παρατσούκλι ”Κοκό”.
Ίσως σε όλους, θυμίζει η φράση της Κοκό Σαλέν λίγο πριν αποχαιρετήσει αυτό τον κόσμο:
-Κοίτα τώρα πώς πεθαίνουν!
Λουίζ Χέι (LouiseHay)
Ένα αδύνατο κορίτσι το οποίο μεταμορφώθηκε σε μια από τις πιο δυνατές γυναίκες της εποχής του 80‘ με ψυχική ανθεκτικότητα με ενόραση και με πίστη εαυτού. Στόχος της η μεταμόρφωση του πόνου και η μετάβαση του φόβου προς την αγάπη. Βίωσε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, την εγκατάλειψη του πατέρα τη σεξουαλική κακοποίηση από τον γείτονα της, αλλά και την συναισθηματική και λεκτική βία της κοινωνίας. Το 1950 ξεκινά μια επιτυχημένη καριέρα ως μοντέλο στην Νέα Υόρκη, και παντρεύεται τον σύζυγό της για 14 χρόνια καθώς την εγκαταλείπει για μια άλλη γυναίκα. Στην προσπάθειά της η Λουίζ να θεραπεύσει τον εαυτό της από την κατάθλιψη μυείται στη θετική σκέψη και η καριέρα της στον τομέα της αυτογνωσίας, εκτοξεύεται βοηθώντας χιλιάδες άτομα. Ο καρκίνος, όμως, της χτύπησε την πόρτα και τότε αποφασίζει να κάνει την πρακτική της στον εαυτό της. Απέφυγε την χημειοθεραπεία και ανέλαβε το δύσκολο έργο να «αγαπήσει πραγματικά και ολοκληρωτικά τον εαυτό της και, έξι μήνες μετά ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί! Έχοντας αυτή τη νίκη στο ενεργητικό της, η Λουίζ το 1984 εμπλούτισε το πετυχημένο εγχειρίδιο ‘Θεράπευσε το σώμα σου’, επανακυκλοφορώντας το με τίτλο “Μεταμορφώστε τη ζωή σας”, το οποίο έγινε ραγδαία best seller.
Σίγουρα όσοι αγάπησαν την Λουίζ, θα γνωρίζουν μια από τις αγαπημένες της φράσεις
‘‘Δεν λύνω τα προβλήματα. Βελτιώνω τον τρόπο σκέψης μου και τότε, τα προβλήματα λύνονται’’.
Γυναίκες με δύναμη, γυναίκες με μειωμένο μορφωτικό επίπεδο και οικονομική ανεξαρτησία, γυναίκες άγνωστες της διπλανής πόρτας, που καθημερινά αγωνίζονται και μετατρέπονται σε ήρωες ζωής για τα φιλάσθενα παιδιά τους, αντιμετωπίζουν τον σκληρό διευθυντή τους, αλλά και τον εκφοβισμό του συναδέλφου, γυναίκες που είναι το στήριγμα μιας άλλης κακοποιημένης γειτόνισσας, ή τροφή σε ένα πεινασμένο άτομο και το χαμόγελο σε ένα θλιμμένο πρόσωπο. Γυναίκα… ρόλοι αμέτρητοι. Μάνα, εργαζόμενη, φίλη, αδελφή, κόρη, σύζυγος. Πολλές ευθύνες πολλές δράσεις… ταυτόχρονες και πολλές φορές εξουθενωτικές, επίπονες, πολλές φορές αυτοκαταστροφικές για να ‘‘σώσει’’ έναν αποτυχημένο – νεκρό γάμο, να παλέψει για μια θέση εργασίας, αποσιωπά τη σεξουαλική κακοποίηση, χάνει την ταυτότητα της, ντύνοντας κυριολεκτικά τα έξω της σημεία, με διάφορα μπιχλιμπίδια, απλά για να είναι αποδεχτή στο σύστημα, στο σύνολο, στην κοινωνία.
Γυναίκα! Δεν θέλει πολλά, αγάπη φροντίδα σεβασμό και θαυμασμό. Γυναίκα, ως ένα σπάνιο λουλούδι που δίνει στον κόσμο την ομορφιά του, τη μυρωδιά του, την παρουσία του. Γυναίκα, που γνωρίζει τα θέλω της, γυναίκα που δεν καταπατείται μπορεί να κάνει θαύματα και ναι, η γυναίκα ζει!
Και φυσικά θα συμφωνήσω με το τραγούδι It’s a Man’s Man’s Man’s world (James Brown)
This is a man’s world, this is a man’s world
But it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl…
