Ο μύθος είναι αξεδιάλυτα ζυμωμένος με την πραγματικότητα σε κάθε άνθρωπο αυτής της γης.
Όλοι οι πολιτισμοί τρέφουν μύθους ή παραμύθια, με θρησκευτικό υπόβαθρο ή παραμυθιακές καταβολές.
Κάθε πολιτισμός γαλουχεί τα παιδιά του πέραν της λογικής κρίσης με μυθικά στοιχεία, λέγοντας παραμύθια ή μέσω διαφόρων παραδόσεων.
Μου φαίνεται ότι ο άνθρωπος πλάθει μύθους από πάντα για να εξηγήσει το υπερφυσικό και διηγείται μύθους για τον ίδιο λόγο.
Το μυστήριο του έρωτα, της γέννησης, του θανάτου, ο ηρωισμός, η ξενιτιά, περιτυλίγονται με τη δύναμη των μύθων για να εξηγηθούν με κάποιο τρόπο ή για να ενσωματωθούν στον ανθρώπινο ψυχισμό.
Είναι ένας απλοποιημένος και αθώος τρόπος για πρόσβαση στον ψυχισμό του ανθρώπου που έχει κρυμμένη σοφία, όπως τις προαιώνιες αλήθειες.
Είναι ένας απλοποιημένος τρόπος για αναμέτρηση με μεγάλα ερωτήματα.
Γιατί ήρθαμε εδώ; Υπάρχει κάποιος ανώτερος σκοπός; Υπάρχει ανώτερο καλό;
Ποιος ο ρόλος του κακού στη ζωή μας; Της ομορφιάς; Του πόνου;
Όλα αυτά τα ερωτήματα βρίσκουν διέξοδο στους μύθους όλων των πολιτισμών, με κοινές καταβολές την αγωνία του ανθρώπου για να βρει νόημα κι εξηγήσεις στο μυστήριο της ζωής.
Πόσες φορές οι κρίσεις μας δεν έχουν μόνο το στοιχείο της λογικής, αλλά είναι μπερδεμένες με τον μύθο, μια ιστορία πλαστή που έχουμε στο μυαλό μας;
Πόσες φορές δεν ξέρουμε να ξεδιαλύνουμε τη βαρύτητα του μύθου στον έρωτα, τον θάνατο, τη διαφορετικότητα…
Τα “τέρατα” είναι πάντα μέσα μας, όπως ο δράκος στον Αη Γιώργη, οι Συμπληγάδες στον Οδυσσέα και ο Κόμης Δράκουλας.
Τα τέρατα και η ομορφιά των μύθων είναι πάντα μέσα μας.
