Βλέπω ένα βίντεο με μια πολική αρκούδα που διασκεδάζει στο νερό…
Καταλαβαίνεις αμέσως τους παιχνιδιάρικους ελιγμούς που κάνει, απολαμβάνει το παγωμένο νερό στο σώμα της, μπαινοβγαίνει νωχελικά από την τρύπα στον πάγο και βγάζει το κεφάλι της έξω.
Για το μάτι του ανθρώπου η αρκούδα “παίζει”.
Η αρκούδα δεν συνειδητοποιεί πως παίζει. Η αρκούδα ξέρει να απολαμβάνει τη φύση της. Το απίθανο της τρίχωμα, τη δύναμη των άκρων της, τα χαρακτηριστικά του σώματός της. Απολαμβάνει το νερό!
Πόσο λησμονήσαμε τη φύση οι άνθρωποι…
Το να μεθάμε από χαρά επειδή ένα αεράκι μας χαΐδεψε το πρόσωπο…
Να παίζουμε στη θάλασσα, επειδή έτσι το νιώσαμε εκείνη τη στιγμή…
Να χορεύουμε στο δάσος, ευτυχισμένοι από τη μυρωδιά των δέντρων και του χώματος…
Να κόβεται η ανάσα μας στο ηλιοβασίλεμα και να καθόμαστε με δέος ακίνητοι την ώρα που σκοτεινιάζει η γη.
Κι όταν ξάφνου νιώσουμε ευφορία, να πέφτουμε στο έδαφος και να κυλιόμαστε σαν μικρές αρκούδες. Που τους αρέσει το τρίχωμά τους.
Λησμονήσαμε πως ερχόμαστε από τη φύση. Μόνο τα παιδιά το θυμούνται πού και πού. Όταν τους επιτρέψουμε…
Βάψαμε τα άκρα μας και το τρίχωμά μας, στιγματίζοντας το δέρμα μας το αποποιούμαστε.
Μισήσαμε την κίνηση του σώματός μας, την ελεύθερη στο φυσικό περιβάλλον.
Τάχα πως έχουμε λογική.
Ε, λοιπόν τα ζώα είναι πολύ πιο λογικά από τον άνθρωπο…
Γιατί είναι σε άρρηκτη σχέση με τη φυσικό περιβάλλον.
Δεν το καίνε, δεν το ρυπαίνουν.
Ούτε κάνουν πόλεμο εδαφών. Σκοτώνουν εκ φύσεως για την επιβίωσή τους.
Η αλυσίδα τους λειτουργεί φυσιολογικά, χωρίς να διαταράσσει τη φύση.
Αντίθετα, την στηρίζει.
Κι ήρθε ο μέγας κυρίαρχος, ο άνθρωπος να διαταράξει το σύμπαν.
Λησμονήσαμε πως είμαστε μέρος της αλυσίδας.
Χωρίς να ζούμε σε αρμονία με την ίδια μας τη φύση γίναμε εμείς τα ανήμερα θηρία κι οι αρκούδες ό,τι πιο τρυφερό σ’ αυτή τη γη.
Απομακρυσμένος από τη φύση του ο άνθρωπος, έγινε το πιο άγριο ον.
