Αν νομίζεις ότι ασκείται ο άνθρωπος μόνο κάνοντας γυμναστική, έχεις λάθος.
Ο άνθρωπος ασκείται στη σκέψη από μικρό παιδί, αρχίζοντας από τους γονείς του. Ασκείται στην επίκριση ή στην κατάκριση, ασκείται στη λογική ή στο συναίσθημα. Εξασκείται στην αγάπη ή τη βία.
Αργότερα, το εκπαιδευτικό σύστημα αναλαμβάνει την άλλη άσκηση του ανθρώπου. Να έχει επιστημονική θέαση στη ζωή, να ερευνά, να καλλιεργεί το πνεύμα του. Οι φίλοι του τον ασκούν στην αποδοχή ή στην απόρριψη και τότε γίνονται εχθροί.
Οι έρωτες τον ασκούν στην υπομονή, στην έκσταση αν είναι επιτυχημένοι. Να βγαίνει από τη συνηθισμένη στάση του προς τα έξω!
Το επαγγελματικό μέρος της ζωής, ασκεί τον άνθρωπο στην επιμονή, την εγκαρτέρηση, τη δημιουργικότητα κάποτε. Μπορεί να τον εξωθεί και στην άκρα εξουθένωση. Αλλά, είναι κι αυτό μια άσκηση.
Άσκηση στις κοινωνικές συναναστροφές, να ξέρεις πότε να βάζεις φρένο και πότε να δίνεσαι.
Άσκηση στις διατροφικές συνήθειες… Χρειάζεται σκληρή άσκηση του μυαλού εκεί! Για να μη γίνεις πλαδαρός και βαρύς στην κίνηση, αλλά να κρατάς το σώμα σε ευεξία.
Μεγάλη άσκηση χρειάζεται και στην προστασία από ασθένειες. Όσο, τουλάχιστον, περνάει από τον έλεγχό σου. Να παρατηρείς το σώμα σου, τις συνήθειες σου αν είναι επιβλαβείς ή επωφελείς και να τις αντιμετωπίζεις ανάλογα.
Η γονεϊκότητα κι αν χρήζει σκληρής άσκησης. Να μην παραφέρεσαι ούτε σε φροντίδα, ούτε σε αυστηρότητα. Με υπομονή να στηρίζεις τα νεαρά βλαστάρια, μέχρι ίσια να οδεύουν προς την άνοδο.
Το ίδιο κι οι συζυγικές ή συντροφικές σχέσεις. Θέλουν ίδια άσκηση σε σιωπές κι ομιλίες, σε φροντίδα, υπομονή κι αγάπη. Μεγάλη άσκηση κι αυτή!
Χρειάζεται γενικά άσκηση στις ψυχικές πιέσεις που προκύπτουν, να μη σε τσακίζουν. Όπως μια σκληρή άσκηση στο γυμναστήριο, έτσι πρέπει, δείχνοντας απαντοχή να τις σηκώνεις στους ώμους σου. Για να μη γίνει η σκέψη πλαδαρή, ούτε βαριά για σένα. Για να μην επιβαρύνεις τους άλλους με τις πληγές που δεν “έγλειψες”.
Χρειάζεται άσκηση! Για να αντέξεις στον στίβο της ζωής…
