Καθώς σήκωνε το ένα χέρι πάνω για να νέψει στον μαθητή που φώναζε να σταματήσει (χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσει) και ταυτόχρονα ένευε στον άλλο να πει τη σωστή απάντηση…
Ένιωσε σαν ένας περίεργος μαέστρος! Που κρατούσε στο χέρι τον μαρκαδόρο για μπαγκέτα και είχε τα μαλλιά ανάκατα από ένταση!
Ένας μαέστρος που ενορχήστρωνε την τάξη!
Θυμήθηκε πόσες φορές χρειάζεται να υποδείξει την πειθαρχία στην εξάσκηση και το σωστό τέμπο.Πόσες φορές ανασηκώνει τα χέρια ψηλά για να ανέβουν οι τόνοι της σκέψεως και πότε θυμωμένα τα απιθώνει στον αέρα για να παύσει η φασαρία.
Κάποτε η μουσική γίνεται έξαλλη και τεταμένη, αφού θεμιτά ή όχι το επέτρεψε. Ενώ κάποτε, μαλακώνει η μελωδία και ρέει αρμονικά στα αυτιά. Υπάρχουν στιγμές που κάποιες νότες ξεφεύγουν και γίνονται ξέφρενες. Τότε πρέπει να συντονίσει ξανά τον ρυθμό.Κι άλλες φορές που η μουσική αβίαστα εκφράζει μουσικούς και μαέστρο μαζί.
Υποδεικνύοντας τις σωστές παύσεις – σιωπές, δίνοντας ένταση εκεί που χρειάζεται και κατευνασμό αλλού, επιδιώκει την αρμονία στην τάξη.
Μια αρμονία που ήσυχα θα εισέλθει στη συνείδηση των μαθητών και θα αποκρυσταλλωθεί σε γνώση.
Άλλωστε ποιός είπε ότι η μάθηση δεν είναι μουσική;
Κι ότι η διδασκαλία δεν θέλει μαεστρία;…
