Ανέκαθεν απεχθανόμουν τους διπρόσωπους. Αυτούς τους οποίους νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους, επειδή τους προίκισε ο Θεός με το ταλέντο της υποκριτικής, της ψευτιάς και της προσποίησης. Αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τους γύρω τους επειδή κρατούν το σχοινί απ’ όλες τις πλευρές, απ’ όπου νιώθουν ότι θα εξασφαλίσουν κάτι που αφορά το προσωπικό τους συμφέρον.
Διαχωρίζω τους όρους της διπλωματίας και της διπροσωπίας. Στην πρώτη περίπτωση, μπορείς με διπλωματικό τρόπο να λειτουργήσεις συνεσταλμένα έτσι ώστε να αποφύγεις συγκρούσεις ή άσκοπες αντιδράσεις. Αντίθετα, με τη διπροσωπία, λειτουργείς με δόλο. Κι όπου υπάρχει δόλος υπάρχει σάπιο.
Συναντούμε συχνά στην καθημερινότητά μας άτομα που έρποντας σκαρφαλώνουν σαν καλικάντζαροι την κλίμακα το σολ κι όποια άλλη κλίμακα βάλουν στο στόχαστρο. Άτομα που χωρίς δεύτερη σκέψη πουλάνε και αγοράζουν συνανθρώπους τους, κακολογώντας τους με ανυπόστατους χαρακτηρισμούς, εξευτελίζοντάς τους, καθοδηγούμενοι από το άρρωστο σύνδρομο που τους διακατέχει, το οποίο τους κάνει να πιστεύουν πως έτσι, ανεβαίνουν στα μάτια των άλλων οι ίδιοι, υψώνουν το ανάστημά τους και αναβαθμίζεται η αξία τους.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι μάσκες πέφτουν και τα αποκαλυπτήρια δεν αργούν να γίνουν. Η αλήθεια βγαίνει πάντα στο φως όσο κι αν κάποιοι επιτήδειοι, προσπαθούν απεγνωσμένα για το αντίθετο.
Ένας διπρόσωπος άνθρωπος, θα έχει μόνιμα μια ταμπέλα κρεμασμένη στον λαιμό σαν σκυλί ράτσας που θα υπενθυμίζει στους γύρω του πόσο ρηχός, πόσο ψεύτης, πόσο άδικος και πόσο δολοπλόκος είναι. Ο διπρόσωπος λατρεύει το υποχθόνιο νταλαβέρι. Κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί έναν διπρόσωπο, κανείς δεν μπορεί να βασιστεί και να επενδύσει επάνω του.
Όταν κρατάς το σχοινί από δύο πλευρές… κόβεται!!
