Κυκλικά ζούμε, κυκλικά αγαπάμε, κυκλικά ονειρευόμαστε σ’ έναν ρυθμό που τελειώνει με το θάνατο. Εκείνον τον ανθρώπινο θάνατο που φοβίζει τον καθένα μας από τα παιδικά μας χρόνια, το οριστικό τέλος. Κυνηγάμε την αθανασία σε θρησκείες που πιστεύουν στον παράδεισο, στην μετενσάρκωση, σε οτιδήποτε πιθανόν μας γλυτώσει από τούτο το μαρτύριο: τη γνώση του αμετάκλητου φινάλε.
Έρχεται όμως το φθινόπωρο, με τα χρώματα της γης και την μυρωδιά της βροχής να σου διδάξει πως και η ζωή η ίδια είναι κυκλική και αέναη. Όλα κάποτε γεννιούνται, όλα κάποτε πεθαίνουν και ο κύκλος συνεχίζεται. Η μετενσάρκωση που περιμένεις είναι μέσα στην ίδια την φύση. Μια κάμπια είναι τελείως αυτοτελής και ώριμη, πρέπει όμως να πεθάνει κατά κάποιον τρόπο για να μεταλλαχτεί σε αυτοτελή και ώριμη πεταλούδα. Και αυτή η πεταλούδα όταν ολοκληρωθεί θα πεθάνει κι αυτή, θα γίνει λίπασμα για κάποιο λουλούδι, που με την σειρά του θα δώσει ζωή σε άπειρες πεταλούδες.
Στο βάθος όλων των υλικών πραγμάτων κρύβονται χημικά στοιχεία, που δημιουργήθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια σε αστέρια που δεν υπάρχουν πια, ακόμα και το φως τους ταξιδεύει πια μόνο στα πέρατα του σύμπαντος, αόρατο σε μας για πάντα. Αποτελούν όμως μέρος όλων εμάς τώρα. Οτιδήποτε πάνω στη γη ήταν κάποτε κομμάτι από αστέρια, έγινε αέριο, νερό, δεινόσαυρος, δέντρο, άνθρωπος, χώμα. Και θα συνεχίσει να γίνεται για όσο υπάρχει σύμπαν.
Κυκλικά λοιπόν, τούτο το φθινόπωρο φέρνει μια γαλήνη, πως όλα αρχίζουν μα δεν τελειώνουν ποτέ. Μεταλλάσσονται αιώνια σε κάτι καινούριο, διαφορετικό και αναντίληπτο σε μικρές κάμπιες όπως εμείς.
