«Σε περιμένω.
Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
που δεν έχει τι να περιμένει.
Και όμως περιμένει.
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
είναι σα να παύει να βλέπει,
σα να παύει να κοιτά τον ουρανό,
να παύει να ελπίζει.
Σα να παύει να ζει.
Αβάσταχτο είναι…
Πικρό είναι,
να σιμώνεις αργά στ’ ακρογιάλι,
χωρίς να είσαι ναυαγός,
ούτε σωτήρας,
Παρά ναυάγιο»
Ο Μενέλαος Λουντέμης περιγράφει με τον γλαφυρότερο τρόπο τα συναισθήματα που γεννά η αναμονή στο ποίημά του «Αναμονή» και σε κάνει να συλλογίζεσαι…
Μια ζωή περιμένουμε κατάλληλες στιγμές, κατάλληλους ανθρώπους, κατάλληλες δουλειές, την πραγμάτωση των ανεκπλήρωτων ονείρων και ίσως με παράπονο περιμένουμε άλλες πραγματικότητες..
Λες και έχουμε όσο χρόνο θέλουμε.
Λες και η ζωή μας ξεπληρώνει.
Λες και ο Θεός μας οφείλει, αυτό που εμείς νομίζουμε.
Δύσκολο πράγμα η αναμονή, θέλει πίστη και υπομονή και ελπίδα.
Η αναμονή όμως σε φθείρει.
Παρ’ όλα αυτά δεν σταματάς να περιμένεις
Περιμένεις γιατί πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Περιμένεις γιατί η αναμονή γεννά την ελπίδα που σε κρατά σε εγρήγορση.
Οι παλμοί ανεβαίνουν, τα μάγουλα ροδίζουν και ο κόσμος φαντάζει ομορφότερος.
Λευκό μαντήλι σ’ αγκαλιάζει σαν αερικό,
ενώ βαθιά μέσα σου γνωρίζεις,
γνωρίζεις πως μάταια περιμένεις.
Σε δίδαξε η ζωή χρόνια τώρα
πως η στροφή ανηφορίζει και η κορυφή ξεμακραίνει.
Ο δρόμος είναι μοναχικός.
Μια πικρή επίγευση στον ουρανίσκο.
Σαν λάθος δοσολογία από μαστίχα,
και εσύ ακόμα περιμένεις
Μικρά ρόδινα τριαντάφυλλα μπλεγμένα στα μαλλιά…
Δεν σου οφείλει κανένας τίποτα.
Να ονειρεύεσαι για να κινείσαι
Αποστολή εξετελέσθη
Μαστίχα και Τριαντάφυλλο της ζωής η γεύση!
