Θεωρώ, πως όλοι ανεξαιρέτως έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας ότι προσφέραμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, χωρίς το αντίστοιχο αντίκρισμα.
Θεωρώντας κάποιον δεδομένο, μία και μόνο ερμηνεία υπάρχει. Ότι πολύ απλά, δεν τον υπολογίζουμε. Παρακάμπτουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματά του δίχως να αναλογιζόμαστε τη συνέπεια, ότι με τη συμπεριφορά μας, πληγώνουμε έναν συνάνθρωπό μας.
Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό, αισθάνονται σίγουροι πιστεύοντας πως οι άλλοι, θα είναι πάντα εκεί γι’ αυτούς, είτε για να τους συμπαρασταθούν, είτε για να τους παρέχουν τις υπηρεσίες τους, είτε ακόμα και για να τους προσφέρουν την καρδιά και τα αισθήματά τους.
Κάποιες φορές προσδοκούμε από τους ανθρώπους που αγαπάμε πράγματα τα οποία καταρρίπτονται. Με τον καιρό, έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τελικά, δεν είμαστε το ίδιο σημαντικοί για αυτούς.
Κι όμως, μπορούμε να τα αποφεύγουμε αυτά τα παραστρατήματα ξεκινώντας από το βασικότερο. Να μην τους επιτρέπουμε να μας θεωρούν δεδομένους.
- Πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε, να αγαπάμε και να θέτουμε τις δικές μας προτεραιότητες.
- Να λέμε «Όχι».
- Να φεύγουμε απ’ οπουδήποτε νιώθουμε ότι μας εκμεταλλεύονται.
- Να περνάμε περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μας.
- Και το κυριότερο: Να παραμένουμε ο εαυτός μας!
