Δύσκολο τμήμα.
Με κακή διάθεση μπήκα σήμερα στο δύσκολο μου τμήμα.
Δύσκολο γιατί δεν μου βγαίνει το μάθημα όπως το σχεδιάζω.
Μπήκα αμυνόμενη, σοβαρή και αυστηρή, με την ψευδαίσθηση ότι βάζω τα απαραίτητα όρια που θα καθορίσουν την πορεία του μαθήματος.
Ο Χαράλαμπος κρατάει ακόμα το κινητό, η Μαρία μασάει τσίχλα, ο Σεμπάστιαν ακόμη να βγάλει τα βιβλία του, η Ιωάννα στέκεται, ο Γιάννης θέλει να πάει τουαλέτα, ο David δεν ξέρει τι μάθημα έχουμε και ο Αντρέας νυστάζει.
Ένας αγώνας να συντονιστούμε όλοι για να αρχίσουμε το μάθημα.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο κατεξοχήν κουραστικότερος μήνας της σχολικής χρονιάς. Είναι το χρονικό διάστημα εκείνο που γνωρίζεις τα παιδιά, σε γνωρίζουν, καθορίζονται τα όρια και ουσιαστικά προδιαθέτει την πορεία της χρονιάς.
Δύσκολο τμήμα
Μαθητές, με διαφορετικό μαθησιακό και συναισθηματικό υπόβαθρο. Ένα τμήμα με εικοσιπέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, ανάγκες και δυνατότητες και ο καθένας να κουβαλάει τη δική του πονεμένη ιστορία. Μετρημένοι στα δάκτυλα οι συνεπείς και «καλοί» μαθητές. Υπάρχουν και οι άλλοι όμως, οι όχι και τόσο «καλοί», που είτε θα αδιαφορήσουν, είτε θα σου κάνουν τη ζωή δύσκολη. Γιατί; γιατί δεν περιορίζονται στα δικά σου όρια και δεν συμβαδίζουν με τις δικές σου απαιτήσεις.
Και εκεί που νομίζεις ότι το ‘χεις υπό έλεγχο, μια ερώτηση κεραμίδα:
«Πού θα μου χρησιμεύσει το μάθημα θρησκευτικών και πρέπει να ασχοληθώ Κυρία;»
Για να σε δω τώρα Κυρία, λέω στον εαυτό μου, πείσε τον μαθητή σου για ποιον λόγο είσαι εκεί.
Το πρώτο στοίχημα με τον εαυτό σου είναι να κερδίσεις τον μαθητή, να τον πείσεις.
Να τον πείσεις ότι έχεις αυτήν την ποιότητα, που αξίζει να ασχοληθεί.
Θα σε διαβάσει και θα ακούσει πρωτίστως το «φέρεσθαι» σου, αυτά δηλαδή, που λένε οι κινήσεις σου, ο τόνος της φωνής σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου και μετά θα ακούσει τις λέξεις που θα ειπωθούν από το στόμα σου.
Σάστισα προς στιγμήν.
Πώς να εξηγήσω σε δέκα λεπτά τη χρησιμότητα του μαθήματος θρησκευτικών στη ζωή μας.
Πώς εξηγείς τον Θεό, την πεμπτουσία της ζωής, με απλές λέξεις;
Έκανα ένα βήμα πίσω και απ’ την ασφάλεια της έδρας μου και με ύφος καρδιναλίου, άρχισα να λέω αερολογίες.
Δεν έπειθα, το έβλεπα στα μάτια τους.
Σταμάτησα, σώπασα.
Κάθισα ανάμεσα τους.
Θα σας πω μια ιστορία, ξεστόμισα δειλά.
Μίλησα για μια προσωπική εμπειρία.
Με το χέρι στην καρδιά και με απόλυτη ειλικρίνεια είπα τη δική μου ιστορία.
Τα βλέμματα καρφώθηκαν σε μένα. Ησυχία! Μια σπίθα ελπίδας αναφάνηκε.
Μιλήσαμε όλοι, είπαμε τις δικές μας ιστορίες, συν-αισθανθήκαμε, γνωριστήκαμε.
Κατέβηκα απ’ το βάθρο της έδρας… και γνωριστήκαμε.
Όμορφες ψυχούλες που έχουν κάτι σπουδαίο να σου πουν.
Έπεισα; Δεν ξέρω.
Αυτοί όμως με έπεισαν.
Σήμερα, στο πιο δύσκολο μου τμήμα, κάναμε το καλύτερο μάθημα!
