Ξέρεις ποιο είναι το ωραίο; Ν’ ακούς τριγύρω κριτικές για σένα, αλλά να νιώθεις με βεβαιότητα, ότι είναι απλά άδειες σελίδες, χωρίς εσένα.
Το να κρίνεις κάποιον, δεν είναι κακό, αρκεί η κριτική που θα του κάνεις, να συμπεριλαμβάνει πραγματικά γεγονότα και αλήθειες. Κι αν παρεμπιπτόντως, η κριτική είναι καλοπροαίρετη, σαφώς και οφείλουμε να τη δεχτούμε και να την σχολιάσουμε. Μπορεί να είναι για καλό μας, να είναι για να βελτιώσουμε ένα λάθος μας, μια κακή μας συνήθεια, κάτι τελοσπάντων που νομίζουμε πως κάνουμε σωστά, αλλά προς τα έξω, να φαίνεται ακριβώς το αντίθετο. Όμως, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Η κριτική που για λόγους αντιζηλίας και κακεχέντριας, μπορεί να μας διαλύσει την ψυχολογία, πληγώνοντάς μας τόσο βαθιά που να μας δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα, μόνο και μόνο, επειδή το άτομο που μας έκρινε, το έκανε για δικές του σκοπιμότητες, από ζήλια, κακία και κόμπλεξ. Συνήθως οι κακεντρεχείς άνθρωποι, δεν μπορούν να αντέξουν την πρόοδο και την άνοδο άλλων. Γουστάρουν αφάνταστα να είναι όλοι υπό και να νιώθουν ότι έχουν το πάνω χέρι, ότι μπορούν να κινούν τα νήματα. Ποτέ δεν μπαίνουν στον κόπο να ενημερωθούν για τα πραγματικά γεγονότα και αλήθειες ενός συμβάντος, με αποτέλεσμα να κάθονται σαν ρεμπεσκέδες δεξιά και αριστερά και να σχολιάζουν άσχημα έναν άνθρωπο. Είναι πραγματικά ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει και πίστεψέ με, είναι πολλοί αυτοί οι γλοιώδεις τύποι εκεί έξω και το χειρότερο, είναι συνήθως άτομα που θεωρείς δικά σου, φίλους σου, ίσως και συγγενείς σου. Κρίνουν, φτιάχνοντας πριβέ λαϊκά δικαστήρια, που μοιάζουν με μικρούς καφενέδες και θάβουν τον κόσμο ποτίζοντας το χώμα με το οποίο θα τους σκεπάσουν, με όλο τους το μίσος, τη σαπίλα που έχουν στα εσώψυχά τους. Κι ύστερα η διαδρομή, συνεχίζεται σαν βαγόνι τρένου, πηγαίνοντας πάρα κάτω και πάρα κάτω και ο ένας με τον άλλο, μεταβιβάζει τις λανθασμένες πληροφορίες, προσθέτοντας και κάτι επιπλέον έτσι σαν αφρόκρεμα, για να εμπλουτίσουν κι αυτοί από δικού τους την ιστορία και μέχρι να φτάσουν στον επόμενο σταθμό, έχουν δημιουργήσει μια διαπλοκή με προεκτάσεις βλακείας, που δεν τις χωράει ανθρώπινος νους. Κι όλα αυτά, επειδή δεν έκατσες σε κάποιου το στομάχι επειδή είσαι καλύτερος και ανώτερος από εκείνον. Κάποιες φορές, η εγκληματική αυτή ενέργεια μπορεί να κατορθώσει να φτάσει μέχρι τη διαλεύκανση, αλλά συνήθως, η άλλη πλευρά, η αθώα πλευρά του ανθρώπου που βάλλεται, επειδή δεν επιθυμεί να μπει σε περαιτέρω συζητήσεις και διαμάχες, επειδή βαριέται να ασχοληθεί με μικροπρεπή ανθρωπάκια, αφήνει τα γεγονότα να κρέμονται στην απλώστρα της αυλής του, κουμπώνοντας μαζί και τους ραδιούργους που έστησαν ολόκληρη πλεκτάνη, όπου εκείνοι με τη σειρά τους, χαίρονται ανενόχλητοι και δικαιωμένοι, επειδή παρέσυραν κι άλλους δέκα βλάκες που πολύ εύκολα και βεβιασμένα, πείστηκαν και έβγαλαν τα δικά τους λανθασμένα συμπεράσματα, καταδικάζοντας όλοι μαζί άδικα έναν αθώο άνθρωπο.
Κυκεώνας ολόκληρος! Μάθε να κρίνεις, αλλά κάντο καλοπροαίρετα και φρόντισε να είσαι δίκαιος πριν ανοίξεις το στόμα σου για να πεις την μπαρούφα σου. Κοίτα να ενημερώνεσαι και να αξιολογείς πρωτίστως τα γεγονότα και μετά να αφήνεις τη γλώσσα σου να βγαίνει στην πλατεία για περίπατο. Το θράσος να ξέρεις πως παίζει σε δυο κατηγορίες, σ’ αυτήν που ανήκουν οι τολμηροί και στην άλλη που ανήκουν οι ανόητοι! Αν λοιπόν, δεν μπόρεσες ποτέ να με μάθεις, επειδή βαρέθηκες να μπεις στον κόπο, φυσικά και δεν δικαιούσαι να με κρίνεις! Εξάλλου, δεν περπάτησες ποτέ με τα παπούτσια μου, δεν άκουσες την καρδιά μου, δεν έχεις ιδέα τι μπορεί να έχω περάσει στη ζωή μου…ξέρεις μονάχα αυτά που σε βολεύουν, ή αυτά που σ’ αφήνω εγώ να δεις. Κράτα λοιπόν την κακόγουστη κριτική σου για πάρτη σου, διόρθωσε τον εαυτό σου πρώτα απ’ όλα, συμπλήρωσε τα κενά σου, δούλεψε τις ανασφάλειές σου, και ύστερα να πιάνεις τους άλλους στο στόμα σου.
Γιατί όπως κρίνεις, θα κριθείς…Θα έρθει κι η σειρά σου!
