Ανήμερα 15 Αυγούστου, οι εκδρομείς στα ορεινά της Κύπρου, ήρθαν αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη έκπληξη.
“Κρατημένο”, έγραφε η αυτοσχέδια πρόχειρη επιγραφή, πάνω στα εκδρομικά ξύλινα παγκάκια.
Μία κράτηση η οποία ήταν αρκετή για να προκαλέσει αντιδράσεις.
Αδιανόητο, οι πλείστοι ξεφώνισαν.
Αδιανόητο γιατί;
Αυτή δεν είναι η νοοτροπία μας;
Αυτή είναι!
Αρκεί μονάχα να παρατηρήσεις το φέρεσθαι του κυπριακού λαού.
Θα αψηφήσει τη σειρά στην καντίνα και θα τρέξει μπροστά γιατί βιάζεται.
Θα αψηφήσει την κίνηση στους δρόμους και θα χρησιμοποιήσει την αριστερή λωρίδα έκτακτης ανάγκης, γιατί βιάζεται.
Θα αψηφήσει την προτεραιότητα στους πεζούς και θα περάσει με κόκκινο, γιατί βιάζεται.
Ένας βιαστικός λαός που δίνει προτεραιότητα στον ατομισμό, με όποιες συνέπειες.
Αυτή είναι η καθημερινότητα, θα πει κανείς.
Το κάνουν όλοι.
Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της ζωής που αυτά είναι αναπόφευκτα.
ΟΧΙ!
Δεν είναι η καθημερινότητα αυτή και ΟΧΙ δεν είναι αποδεκτό, γιατί το κάνουν όλοι.
Είναι κατάντια!
Είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και ευαισθησίας. Είναι η έλλειψη αρετών και αξιών. Είναι η ποταπή υπεροχή του εγωισμού και της ιδιοτέλειας.
Κοίτα λίγο τις λεπτομέρειες: Καθαρά σπίτια και αυτοκίνητα, σκουπίδια σε κάθε γωνιά της χώρας.
Σκουπίδια στα θέατρα, στους αρχαιολογικούς χώρους, στα μουσεία, στις συναυλίες,
Ακόμα και έξω ακριβώς από τους καλάθους σκουπιδιών.
Α! Πολιτισμός!
Στην εκκλησία, εκεί που οδεύεις να κοινωνήσεις Χριστό και με σκυφτό κεφάλι θα έπρεπε να ζητάς έλεος, σπρώχνεις να φτάσεις πρώτος, λες και ακούς «όσοι πιστοί προλάβετε».
Σπρώχνεις να φτάσεις πρώτος ακόμα και στο προσκύνημα, στο αντίδωρο, στο Άγιο φως το Πάσχα.
Α! Ταπεινότης!
Είναι τέτοια η «αναπηρία» σου, που θα παρκάρεις στον χώρο που δεν δικαιούσαι.
Είναι τέτοια η «αναπηρία» σου, που θα αγνοήσεις τον άνθρωπο που τρέχει να προλάβει το λεωφορείο.
Είναι, δυστυχώς, τέτοια η «αναπηρία» σου, που οι οίκοι ευγηρίας είναι γεμάτοι.
Α! Αλληλεγγύη!
Είχε μιλήσει κάποτε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος για τους «μεταξωτούς» ανθρώπους.
Αυτούς με τη «μεταξένια» συμπεριφορά, που όταν παρατηρήσεις τις καθημερινές «ασήμαντες» κινήσεις τους, εξάρεις εκείνα τα γνωρίσματα, τα οποία αποκαλύπτουν έναν όμορφο εσωτερικό κόσμο.
Αυτοί, λοιπόν που δεν σπεύδουν, σαν αρπακτικά να πιάσουν την καλύτερη θέση σε ένα εστιατόριο. Αυτοί που δεν νιώθουν κορόιδο όταν οι άλλοι τους προσπερνούν στη σειρά, γιατί το «άφες αυτοίς» είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους και αποτελεί μέρος του αξιακού τους κώδικα. Αυτοί που υπερασπίζονται κάποιον που κατηγορείται σε μια παρέα, χωρίς να τον γνωρίζουν. Αυτοί που σε ακούνε όχι για να σε αντικρούσουν. Αυτοί που ξεβολεύονται για να σε βοηθήσουν. Αυτοί που θα σου πουν την αλήθεια φιλτραρισμένα, για να μην σε πληγώσουν. Αυτοί, λοιπόν, οι «μεταξένιοι» άνθρωποι ξέρουν ακριβώς τι γίνεται εκεί έξω, κι όμως επιλέγουν να υποτάξουν το ατομικό συμφέρον στη συλλογικότητα.
Απαλλαγμένοι από το ιδιωφελές και το συμφέρον, αναδεικνύουν αβίαστα την ομορφιά της σοφίας που στωικά υπομένει τον αφιλόξενο κόσμο για αυτούς. Τέτοιους ανθρώπους, λοιπόν, χρειάζεται ένας κόσμος που φαινομενικά είναι καταδικασμένος. Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλει να επενδύει κάθε παιδαγωγική μεταρρύθμιση. Τέτοιους ανθρώπους να ανατρέφεις ως γονιός. Γιατί αυτοί αλλάζουν νοοτροπίες. Γιατί αυτοί σηματοδοτούν τον πολιτισμό. Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους θα κάτσεις σε ένα εκδρομικό παγκάκι, χωρίς κράτηση και θα κάνεις την διαφορά!
