Όλοι μας ανεξαιρέτως, με τη στάση ζωής μας, έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε ανθρώπους δίπλα μας ή με τον τρόπο μας να τους κάνουμε να το βάλουν στα πόδια μένοντας στο τέλος μόνοι μας. Οι ανθρώπινες σχέσεις χρειάζονται καθημερινή προσπάθεια. Θα πρέπει πρωτίστως να μάθουμε να δίνουμε και να παίρνουμε.
Υπάρχουν δυστυχώς εκείνοι οι οποίοι αρέσκονται μόνο στο να παίρνουν. Εκείνοι που πιστεύουν ότι υπερέχουν όλων των άλλων, ότι είναι ανώτεροι και η γη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους. Νιώθουν ότι αξίζουν περισσότερο και το τραγικότερο είναι που έχουν την απαίτηση να τα θέλουν όλα δικά τους.
Αυτού του τύπου οι άνθρωποι, είναι καταδικασμένοι να μένουν μόνοι τους. Αργά ή γρήγορα, γίνονται τα αποκαλυπτήρια, οι μάσκες πέφτουν και τον συγκεκριμένο εαυτό που κουβαλάνε, δεν τον θέλει κανείς. Κι αυτό, γιατί δεν είναι εφικτό να δίνουν όλοι προτεραιότητα μόνον στις δικές τους ανάγκες και στα δικά τους συμφέροντα με αποτέλεσμα όλοι οι υπόλοιποι να μένουν στην απ’ έξω. Το θράσος τους δεν έχει όρια. Ισοπεδώνουν με ευκολία σχέσεις, αξίες και οτιδήποτε άλλο κρίνουν πως τους είναι αχρείαστο. Καταπατούν σχεδόν τα πάντα και κατασπαράζουν οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο τους, το οποίο δύναται να έχει μεγαλύτερη σημασία από τους ίδιους.
Στην τελική, το μόνο που θα κερδίσουν είναι να περιθωριοποιηθούν και να στιγματιστούν, εξαιτίας της υπέρμετρης φιλοδοξίας και εγωκεντρισμού τους, χάριν της κουτοπονηριάς και του ναρκισσισμού τους που σκοπό έχει μονάχα τον σιχαμένο δόλο τους, γιατί στην ουσία, το μόνο που τους ενδιαφέρει πραγματικά, είναι να βουτήξουν σαν αρπακτικά το προσωπικό τους βόλεμα που θεωρούν, ότι έχουμε την υποχρέωση να τους προσφέρουμε.
Οι άνθρωποι αυτοί, καταφέρνουν να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους. Έχουν την λανθασμένη εντύπωση ότι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους και πως οι όλοι άλλοι είναι βλάκες. Οι παρτάκηδες όμως, ξεχωρίζουν. Είναι σαν την μύγα μες στο γάλα και δεν υπάρχει περίπτωση να μην υποπέσουν στην αντίληψη των συνανθρώπων τους, οι οποίοι με τη σειρά τους, αρχίζουν σταδιακά να αποχωρούν αφήνοντας τα αρπακτικά να αναρωτιούνται και να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες και το φταίξιμο στους άλλους.
Η προδιαγεγραμμένη μοίρα του συμφεροντολόγου κοινώς παρτάκια, είναι η μοναξιά και η συναισθηματική πτώχευση. Η πληρότητα δεν θα αποτελέσει ποτέ μια δική του περγαμηνή, εκτός από την ίδια τη μοναξιά, η οποία θα γίνει κατά κάποιον τρόπο και η τιμωρία του.
