«Αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία», είπε κάποτε ο Αβραάμ Λίνκολν.
Κατ’ εμέ, σαν έννοια, έχει σημασία αρνητική, ίσως γιατί στο μυαλό μου, τη μεταφράζω σαν υποταγή κι αυτό, γιατί η εξουσία επιβάλλει πράγματα στους άλλους βασιζόμενη φαινομενικά σε «κανόνες».
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει ποιος την ασκεί και τι υποβόσκει πίσω από αυτήν. Το να προσπαθεί κάποιος να επιβληθεί σε κάποιον άλλον για τα προσωπικά του συμφέροντα μόνο αρνητικό μπορεί να είναι. Παρόλα αυτά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που το επιχειρούν και κάποιοι άλλοι που υποτάσσονται παρακάμπτοντας το γεγονός ότι η εξουσία, σαν όρος, είναι συνυφασμένη με την πολιτική αλλά και το αντίστροφο.
Επιστρέφοντας στο προαναφερόμενο απόφθεγμα του Λίνκολν, που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, θα πω ότι αποτελεί γεγονός και πως αν πραγματικά θέλουμε να δοκιμάσουμε τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δεν έχουμε από το να του δώσουμε εξουσία. Ο τρόπος διαχείρισης της, θα δείξει την ποιότητα και το περιεχόμενο ενός ανθρώπου. Αν προβεί σε κατάχρηση ή όχι, θα δείξει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Είναι άνθρωποι εκεί έξω, που δυστυχώς εθίζονται τόσο πολύ που δύσκολα μπορούν να απεξαρτηθούν, κι αυτό γιατί ο οργανισμός τους έχει πια συνηθίσει και μοιάζει αδύνατον να αποβάλει αυτή την αρρωστημένη συνήθεια.
Η εξουσία, δεν θέλει μόνο δύναμη, θέλει θυσίες και μεγάλο κόπο, για να μπορέσει ένας άνθρωπος να διατηρήσει τις αξίες και το ήθος του. Χρειάζεται προσπάθεια και απόλυτη ισορροπία, για να μείνει προσγειωμένος, αποτρέποντας οποιεσδήποτε αλλαγές στον χαρακτήρα του.
Ελάχιστοι είναι εκείνοι, που παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους και καταφέρνουν να διατηρήσουν την εναρμόνιση και τη λογική, λειτουργώντας με ενσυναίσθηση. Πιστέψτε με, εκτός από επιτυχημένοι, κατορθώνουν να γίνουν πραγματικά ευτυχισμένοι.
Το λυπηρό είναι, ότι η κατηγορία που συναντάμε συχνότερα, είναι εκείνη που αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι δεν κάνουν χρήση της εξουσίας αλλά κατάχρηση αυτής. Δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν προνόμια τα οποία τους δίνονται και να βγάλουν προς τα έξω κομπλεξικές συμπεριφορές, ανασφάλειες και ανισορροπίες που πιθανόν να κουβαλούν αλλά να μην μπορούσαν να εκδηλώσουν νωρίτερα. Επικαλούμενοι τον ρόλο τους είτε τη θέση τους, προσπαθούν να επιβληθούν στους άλλους, κερδίζοντας μονάχα αντιπάθειες και τίποτε παραπάνω. Με τη μύτη μέχρι το ταβάνι, με υφάκι έπαρσης και βλέμμα στοχαστικό γεμάτο υπεροψία, δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να δείχνουν με τις πράξεις τους ότι οι γύρω τους, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού, υπενθυμίζοντάς τους ειρωνικά, πως έχουν το πάνω χέρι σε όλα. Αγένεια και κακία, πάνε πακέτο με την εξουσία.
Η φράση του Λίνκολν είναι απόλυτα σοφή. Κι ας μην ξεχνάμε, πως η ιστορία έχει αποδείξει πως η εξουσία, αλλάζει τους ανθρώπους χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποτελεί κανόνα. Η φήμη και η επιτυχία διαμορφώνουν τους καλούς σε καλύτερους. Ρεαλιστικά μιλώντας, κάποιος που θα τη γευτεί, δύσκολα θα μπορέσει να διατηρήσει την ακεραιότητα του χαρακτήρα του και ακόμα πιο δύσκολα, θα μείνει ατσαλάκωτος κατά τη διάρκεια της χρήσης της.
Όταν λοιπόν, βλέπουμε κάποιον να αλλάζει προς το χειρότερο, επειδή καταχράστηκε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να θυμηθούμε το πιο πάνω απόφθεγμα με την ευχή, να είναι απλά ένα παράδειγμα προς αποφυγή.
