Κάνεις μακροβούτια στ’ ασημογάλανα νερά του μυαλού σου, σκουπίζεις βιαστικά την αλμύρα απ’ τα χείλη σου και με έκπληξη αντιλαμβάνεσαι πως το «πολύτιμο έργο τέχνης» που έχεις μπροστά σου, καθ’ ότι σε σύγχυση, έμπλεξε πάλι τα χρώματα ensemble με τα αρώματα, αναμειγνύοντας τραγικά τ’ αξεσουάρ από το σετ ζωγραφικής και beauté της θείας Παναγιώτας. Όπως καταλαβαίνεις, ο ορισμός της τέχνης και τα παράγωγά του, μετατράπηκαν σε κακομούτσουνη τσαχπινιά με ύφος πολλών καρδιναλίων.
Παρασκηνιακές ενέργειες γκριζάρουν το τοπίο, η αποπνικτική δυσλειτουργία γίνεται πραγματικά καταλυτική, το τοπίο παίρνει φωτιά… Σκοτάδι παντού, ανατριχιάζεις από την παγωμάρα, θες να εξαφανιστείς από προσώπου γης. Το θέαμα πολύ απλά δεν σε εκφράζει. «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ», γράφει η στραπατσαρισμένη τετράγωνη ταμπέλα. «Έκανε κι η μύγα κ…. κι έχεσε τον κόσμο όλο», σιγοψιθυρίζεις. Ανάσα βαθιά. Μετράς μέχρι το δέκα. «Κάνει καλό», λένε οι ψυχολόγοι.
Για παρεξήγηση πρόκειται… Παραποίηση του όρου, του χωροχρόνου και όλων των σημείων SOS. Παρεξήγηση και ανασκούμπωμα της αιτιολογίας. Ο εκπρόσωπος τύπου κόβεται στη μετάφραση και οι παίκτες αγωνίζονται εκτός έδρας. Δόξα, φήμη και λεφτά… Αυτό είναι λέει το καινούργιο σενάριο. Αντιστρέφεις τους όρους. Διαβάζεις Πλάτωνα, Αριστοτέλη… Ο κόσμος των ιδεών V Δημοκρατικό πολίτευμα… Συμπέρασμα: Μια τρύπα στο νερό έχει την ίδια βαρύτητα με την τρύπα του όζοντος.
Κι όπως καταλαβαίνεις:
«Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω»
Κραουνάκης / Κόκκινα γυαλιά
Αφετηρία και πάμε πάλι…
Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,
τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,
ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.
Καβάφης / Ιθάκη
