Πάνω κάτω ξέρεις, αν μέσα σου σε τρώει το μικρόβιο της επιχειρηματικότητας και της δημιουργίας με ποιους θα κάνεις παιχνίδι και ποιοι θα είναι οι όροι. Γνωρίζεις πολύ καλά τα περισσότερα μυστικά του παιχνιδιού γιατί είσαι ένας απ’ τους «μέσα». Κατέχεις πως υπάρχει η λεγόμενη αντίστροφη μέτρηση, αυτή η μονάδα που σε κάνει ν’ ανεβοκατεβαίνεις τη σκάλα σε ρυθμούς mambo, με την καταιγίδα έτοιμη να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή πάνω απ’ το κεφάλι σου… Το παίρνεις απόφαση ότι από τη μια θα φοράς τα καλοκαιρινά σου κι από την άλλη, χειμωνιάτικα… Κι αν έχεις κανένα μπαμπά ή κανένα σύζυγο ματσό, λίγο πολύ θα καθαρίσεις με τις αναμπουμπούλες, αν πάλι όχι, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε…

Η κρίση αυτή που περνάς, σου έκλεισε τα παντζούρια στα όνειρα που τόσο καιρό σχεδίαζες… Παράλληλα, το παρουσιολόγιο με τους εκλεκτούς, γέμισε με απουσίες αντί παρουσίες, κι είναι πραγματικά τραγικό να νιώθεις ότι όλοι αυτοί που εσύ ευεργέτησες και έδωσες την ψυχή σου, τη στιγμή της κατρακύλας την έκαναν μ’ ελαφριά πηδηματάκια… Όχι πως θα τους ζητούσες δανεικά, ή να σου δώσουν καμιά σωσίβια λέμβο, δεν είναι άλλωστε της δικής σου ιδιοσυγκρασίας, απλά θα γούσταρες να νιώσεις πως είσαι χρήσιμος καθ’ όλη τη διάρκεια του μήνα ή του χρόνου όχι μόνον τη στιγμή που εκδίδεις μαγικά χαρτάκια – επιταγές ή τη στιγμή που παρατάς τα πάντα για ν’ ακούσεις και να συμπαρασταθείς σ’ αυτόν που σε χρειάζεται… Θα γούσταρες να εισπράξεις κι εσύ μερίδιο της αγάπης που απλόχερα έδωσες…και δεν είναι εγωιστικό ούτε κακό να θες δίπλα σου λίγη ανθρωπιά… Τι ποιο όμορφο από το ν’ ακούς τον άλλον να σου λέει: « Εδώ είμαι, μην ανησυχείς, μπόρα είναι θα περάσει».

Αναγκάζεσαι να κάνεις τέσσερις και πέντε δουλειές γιατί κάποιοι περιμένουν από σένα κι εσύ βεβαίως οφείλεις ν’ ανταποκριθείς στα καθήκοντά σου άσχετα αν πρέπει ν’ αλλάζεις ρυθμούς και να κάνεις διαφορετικές επαγγελματικές επιλογές απ’ αυτές που είχες συνηθίσει μέχρι σήμερα… κι έχεις την ψευδαίσθηση πως η πόρτα του γραφείου σου ή το τηλέφωνο θα χτυπήσει από εκείνους που κάποτε φρόντισες, νοιάστηκες, πρόσφερες… και ναι, το τηλέφωνο χτυπά για να σου ζητήσουν πράγματα, για να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες των άλλων… και κατσουφιάζεις κατεβάζοντας το κεφάλι, κάνοντας σκέψεις συννεφιασμένες του τύπου: « Είσαι καλός μόνον όταν πληρώνεις, όταν έχεις λεφτά στις τσέπες, όταν κερνάς, όταν κάνεις ακριβά δώρα, όταν γίνεσαι κόκκινο χαλί για να νιώσουν οι άλλοι επίσημοι…όταν λες πάντα ναι…γιατί αλίμονο στην τύχη σου έτσι και βρεις τη δύναμη ν’ αρνηθείς έστω για μια φορά σ’ όλους αυτούς και να υψώσεις το ανάστημα σου ».

Τούτη όμως η ζωή, που βάση του κανόνα κάνει κύκλους, σε αναγκάζει να σηκωθείς όταν πέσεις, όσο απογοητευμένος κι αν νιώθεις και σε ρίχνει και πάλι στην αρένα προστάζοντάς σε να παλέψεις και να διεκδικήσεις αυτά που σου χρωστάνε, αυτά για τα οποία δούλεψες, ίδρωσες, μόχθησες και έχτισες με τα δυο σου χέρια. Δεν έχει σημασία αν νιώθεις ότι μπούχτισες, ούτε αν έχασες κάθε ενδιαφέρον για κάποιους που πίστεψες, ή για δουλειές που αξιολόγησες με υψηλές βαθμολογίες, το θέμα είναι να βρεις εκείνη την περίσσια δύναμη που χρειάζεσαι για να ορθώσεις το ανάστημα σου και να συνεχίσεις τη διαδρομή που χάραξες.  Οι απώλειες θα είναι πάντα δεδομένες αλλά ταυτόχρονα κι ένα γερό μάθημα στο μέτρημα των ανθρώπινων αξιών και καταστάσεων. Να νιώθεις πως αξίζεις και τολμάς να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα… με όποιο κόστος, δίχως να νιώθεις πως κάποιοι σου κάνουν χάρη… Εσύ είσαι αυτός που κάνει χάρες κι εσύ οφείλεις να παραμείνεις κυρίαρχος του παιχνιδιού!

Να βρεις επίσης το κουράγιο να προχωρήσεις, το χρωστάς πρώτα απ’ όλα σε σένα, σε κανέναν άλλο, για να νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου και να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια με καθαρή πάντα συνείδηση.

Και να θυμάσαι πως σε τούτη τη ζωή, είμαστε όλοι περαστικοί, ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι, απλά κάνουμε κύκλους στις λευκές μας σελίδες που υποσυνείδητα ποθούμε να χρωματίσουμε με τα πινέλα μας!