Πεθύμησα
ο χρόνος
να ρέει αργά
μέσα από τα δάχτυλα μου
σαν κόκκοι άμμου
Να μην έχει σημασία πόσους κόκκους κράτησε η παλάμη σου και πόσοι έπεσαν
στη χρυσή αμμουδιά
Πεθύμησα η αλμύρα να στεγνώνει το δέρμα μου
και να στραγγίζει το μυαλό μου από κάθε σκοτούρα
Όταν διψάω, Θαλασσινό νερό
να με δροσίζει
Κι ο αέρας των πεύκων
Να σβήνει την αύρα του καλοκαιριού
Το θέρος
Έχει ένα θ-
Κι ένα έρως
Στη λάμψη του θερινού ηλιοστασίου
Όλα λιώνουν
όπως ο χρόνος
στα ρολόγια του Dali
