Ζητάμε από τους άλλους να μας σέβονται και να μας εκτιμούν. Διαμαρτυρόμαστε όταν βιώνουμε στον χώρο εργασίας μας ή στις σχέσεις μας το γνωστό bullying, κλαιγόμαστε σαν μίζεροι επειδή οι άλλοι δεν εκτιμούν την προσφορά μας, δεν μας λένε ποτέ ένα ευχαριστώ, δεν μας καταλαβαίνουν, δεν μας αποδέχονται.
Κι εγώ σου λέω το εξής. Αν εσύ ο ίδιος, δεν σέβεσαι και δεν εκτιμάς τον εαυτό σου, πώς περιμένεις από τους άλλους να το κάνουν για σένα; Πώς έχεις την απαίτηση να μην σε χτυπάνε κάτω από τη ζώνη, όταν εσύ τους δείχνεις το δρόμο. Πώς; Μα με την ανοχή και την αποδοχή σου. Ανέχομαι σημαίνει αποδέχομαι, σημαίνει πως σκύβω την πλάτη σαν γαϊδούρι για να ανέβουν οι άλλοι, σημαίνει πως εγώ δέχομαι τις χαζομάρες που λένε, πως συμφωνώ με το δικό τους σύστημα, το δικό τους πρόγραμμα, τη δική τους καθοριστική γραμμή.
Η δική σου γνώμη, η δική σου κρίση, η δικές σου αποφάσεις πού είναι; Γιατί τις παρακάμπτεις αφήνοντας τους θηριοδαμαστές να σε δαμάζουν; Γιατί επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνεται ένας απ’ αυτούς που σιχαίνεσαι; Γιατί στην ουσία, τους σιχαίνεσαι όλους αυτούς, απλά ο φόβος και η ανασφάλειά σου σε έχουν καλουπώσει στα δικά τους στεγανά, κάνοντάς σε να τους ανέχεσαι, επειδή φοβάσαι μήπως σε διώξουν από τη σχέση, τη φιλία, τη δουλειά. Και γίνεσαι δίχως να το καταλάβεις έρμαιο εκμετάλλευσης από κάποιους κομπλεξικούς που απλά νιώθουν όμορφα όταν μειώνουν τους άλλους, όταν τους αμφισβητούν, όταν τους ταπεινώνουν. Ανθρωπάρια που νιώθουν ωραία όταν πληγώνουν τους γύρω τους, νιώθοντας νικητές, επειδή κατά τη λανθασμένη γνώμη τους πιστεύουν πως είναι κάτι παραπάνω από τους άλλους.
Ας μάθουμε κάποια στιγμή να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να τον εκτιμούμε…πρώτα εμείς και μετά οι άλλοι κι ας αποδείξουμε με τη στάση μας, πως δεν είμαστε υποχείρια κανενός!
