Ευτυχώς που η μνήμη μας ξεθωριάζει!
Μας σώζει αυτό από πολλά.
Από πόνο είτε έντονες συγκινήσεις.
Κάποτε είναι επώδυνο αυτό το συναίσθημα, επειδή θα θέλαμε να κρατούσαμε μέσα μας σφιχτά κάποιες μορφές. Να ακούγαμε ξανά τη φωνή τους, τα ακριβή τους λόγια, να είχαμε ξανά την αίσθηση της παρουσίας τους.
Αλλά, επιμένω ότι το ξεθώριασμα της μνήμης μας σώζει σιγά σιγά, ακόμα κι από τις απώλειές μας!
Πασχίζω να θυμηθώ κάτι που με ταλαιπώρησε πολύ στο παρελθόν, μια συνθήκη που επικρατούσε στη ζωή μου κι έχει θολώσει αυτή η ανάμνηση. Αναρωτιέμαι, γιατί είχα ταλαιπωρηθεί τόσο από αυτά τα δεδομένα που βίωνα. Τότε, βέβαια, δεν ήξερα ότι κάποτε θα γυρνούσα πίσω βλέποντας τα μέσα από ένα θολό τζάμι τώρα πια και δε θα ένιωθα τίποτα! Κι έχουμε άλλα γεγονότα που μας ταλαιπωρούν στο παρόν, νομίζοντας κάποτε ότι είναι το τέλος του κόσμου μας.
Από την προοπτική του μέλλοντος, που θα γυρίσουμε πίσω και να τα βλέπουμε μέσα από το θολό τζάμι, λες και παρακολουθούμε τη ζωή κάποιου άλλου, ή τη ζωή στο σινεμά, τότε που η μνήμη θεραπευτικά θα τα έχει ξεθωριάσει, τα γεγονότα παίρνουν άλλη αξία. Όχι τόσο δραματική!
Με αυτή τη γνώση γυρνάμε στο παρόν και αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα αυτά που μας ταλαιπωρούν. Επειδή, σε λίγα χρόνια τα σκληρά περιγράμματα των γεγονότων θα έχουν θαμπώσει, το ίδιο και τα συναισθήματα που είχαμε γι’ αυτά.
Πάρε την παρομοίωση του τρένου, ίσως σε βοηθήσει!
Διαβαίνεις τη ζωή καθισμένος πίσω από το παράθυρο ενός τρένου. Τα γεγονότα τρέχουν όπως το τοπίο, μα εσύ κάθεσαι σταθερά στη θέση σου. Είσαι απλός παρατηρητής πίσω από ένα τζάμι. Όλα συγχέονται, τοπίο, δέντρα, ποτάμια, άνθρωποι που τρέχουν μέσα από τα μάτια σου. Συγχέονται οι σκέψεις που κάνεις γι’ αυτά. Αν, όμως, το τρένο σταματούσε και κατέβαινες να δεις από κοντά τις αγελάδες, το χορτάρι, πόσο πιο έντονα θα ήταν τα συναισθήματά σου. Μπορεί να καθηλωνόσουν εκεί και το τρένο να έφευγε.
Εσύ, όμως, πρέπει να συνεχίσεις το ταξίδι, μια που οι αγελάδες και το χορτάρι θα είναι σύντομα μια μακρινή ανάμνηση, χωρίς λεπτομέρειες και συναισθήματα.
Δε θα λυπάσαι που τις άφησες πίσω, αφού προβάλλουν απότομα μπροστά σου άλλα τοπία και συμβάντα.
Η μνήμη είναι σωτήρια που ξεθωριάζει, γιατί σε δένει ακατάληπτα στο παρόν.
Κι είναι αυτό ένας αξεπέραστος μηχανισμός επιβίωσης που σοφά μας προσφέρει η φύση!
Μην πολεμάς, λοιπόν, τη λήθη! Είναι αυτή που σε σώζει από την προσκόλληση στο παρελθόν!
