Για το Υπόγειο να μην εφησυχάζεις. Μην έχεις το σαλόνι όπου υποδέχεσαι τους Ξένους και την κουζίνα όπου ταΐζεις όσους αγαπάς στην εντέλεια, αλλά να ξεχνάς το Υπόγειο. Ναι, το σαλόνι και η κουζίνα πρέπει να αστράφτουν, αλλά αν ξεχνάς το Υπόγειο, αυτό σε κυνηγάει υπογείως. Ξέρεις, ηρεμάς εξωτερικά γνωρίζοντας ότι τα κύρια δωμάτια του Σπιτιού είναι όσο γίνεται φροντισμένα.
Αλλά, από το Υπόγειο ξεπηδούν αδιόρατα Όλα.Κάτι ομπρέλες θαλάσσης και σωσίβια παιδικά. Το ξεχασμένο ξεφούσκωτο ποδήλατο. Η βαλίτσα του μαθήματος ζωγραφικής με τα χρώματα και τους μισοτελειωμένους καμβάδες. Ξεπηδάνε κάτι αράχνες μεγάλες, απίστευτα. Παλιά παπούτσια που αρνήθηκες να πετάξεις ως ανάμνηση από βόλτες σε ξεχασμένα γειτονιές. Ξεπηδάνε από το Υπόγειο Σκόνες και ο Σκώρος για όσα απαρνήθηκες μα φοβήθηκες να πετάξεις. Κονιορτός για όσα δεν τολμάς να αναθερμάνεις, γιατί δεν έχεις χρόνο ή την ένταση να επιζητείς. Φοβίες και τόλμη κρυμμένα μαζί σ’ ένα μπαούλο φανταστικό. Τα Σκοτάδια σου! Γι’ αυτό σού λέω, μην εφησυχάζεις για το Υπόγειο.
Βάλε σιγά σιγά λίγο φως, ένα σκαμνάκι πιάσε ή γονάτισε. Τα αντικείμενα πιάσε απαλά στα χέρια σου ένα ένα, ξεσκόνισε αν χρειαστεί…Πάρε αποφάσεις! Ανακύκλωση; Σκουπίδια; Προσεκτική φύλαξη ή στολίδι για την ψυχή;
Τώρα, μπορείς να περιδιαβαίνεις ήσυχα, από το Υπόγειο μέχρι το σαλόνι το καλό!
Γι’ αυτό άκουσε με που σού λέω. Για το Υπόγειο, μην εφησυχάζεις! Ποτέ!
