Η ρωσική λογοτεχνία χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτο βάθος με συγγραφείς βασικά ονόματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Από την εποχή του Διαφωτισμού εμφανίζονται τα πρώτα ρωσικά λογοτεχνικά έργα και από τις αρχές της δεκαετίας του 1830, αρχίζει μια εκπληκτική χρυσή εποχή στην ποίηση, την πεζογραφία και το δράμα. Σας προτείνουμε 7 αριστουργήματα της κλασσικής ρωσικής λογοτεχνίας που αξίζει να διαβάσετε:
1. Οι Αδερφοί Καραμάζοφ (1879) του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Το μυθιστόρημα αυτό θεωρείται ως το κορυφαίο έργο του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Ντοστογιέφσκι. Σ’ αυτό παρουσιάζεται η ζωή τριών αδελφών, που δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους (του ορμητικού και αχαλίνωτου στα πάθη Ντιμήτρι, του συγκρατημένου αλλά ψυχικά αδύνατου και άβουλου Ιβάν και του αγνού ονειροπόλου Αλιόσα), σε συνάρτηση με την ακόλαστη και έκλυτη ζωή του πατέρα τους, που τα εγκατέλειψε άστοργα, όταν ήταν πολύ μικρά και ορφανά από μητέρα.
2. Ευγένιος Ονέγκιν (1837) του Αλεξάντερ Πούσκιν
Το καινοτόμο σχήμα ομοιοκαταληξίας, ο φυσικός τόνος και το ύφος, και η οικονομική διαφάνεια της παρουσίασης, επιδεικνύουν τη μαεστρία που έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στο να ανακηρυxθεί ο Πούσκιν ως αδιαμφισβήτητο μαιτρ της ρωσικής ποίησης. Η πλοκή έχει ως εξής: Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1820, ο κεντρικός ήρωα; Ευγένιος Ονέγκιν είναι ένας βαριεστημένος δανδής στην Αγία Πετρούπολη, που η ζωή του αποτελείται από χορούς, συναυλίες, πάρτι, και τίποτα περισσότερο. Μετά το θάνατο του πλούσιου θείου του, κληρονομεί μια μεγάλη περιουσία και ένα κτήμα, όπου εκεί ξετυλίγεται η ιστορία.
3. Πόλεμος και Ειρήνη (1869) του Λέων Τολστόι
Έργο επικής διάστασης, θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που σκιαγραφεί με πολλές λεπτομέρειες τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εξαιτίας της γαλλικής εισβολής στη Ρωσία περιγράφοντας συνάμα και το αντίκτυπο της εποχής του Ναπολέοντα στην τσαρική κοινωνία, όπως φαίνεται μέσα από τα μάτια των πέντε ρωσικών αριστοκρατικών οικογενειών. Το μυθιστόρημα εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1869 και κατέλαβε την πρώτη θέση στον κατάλογο των πρώτων σε πωλήσεις βιβλίων.
4. Ο Βυσσινόκηπος (1904) του Άντον Τσέχωφ
Πρόκειται για το τελευταίο θεατρικό έργο του Άντον Τσέχωφ, που γράφτηκε το 1903 και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο θέατρο στις 17 Ιανουαρίου 1904, από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας. Το έργο είναι εμπνευσμένο από μία εποχή κατά την οποία ο ρωσικός λαός, αν και θεωρητικά ελεύθερος, εξαιτίας της κατάργησης της δουλοπαροικίας κατά το 1861, ζούσε ακόμη στη φτώχεια και την αμάθεια.
5. Δόκτωρ Ζιβάγκο (1957) του Μπόρις Παστερνάκ
Η νουβέλα πήρε το όνομά της από τον πρωταγωνιστή Γιούρι Ζιβάγκο, ο οποίος είναι γιατρός και ποιητής. Η λέξη Ζιβάγκο (zhivago) έχει κοινή ρίζα με τη ρωσική λέξη για τη ζωή (жизнь) και ένα από τα μεγαλύτερα θέματα του βιβλίο. Ο συγγραφέας μας διηγείται την ιστορία του Γιούρι που βρίσκεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες, που εκτυλίσσεται με φόντο την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον συνακόλουθο Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο του 1918-1920.
6. Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα (1967) του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ
Το έργο αποτελεί μία σάτιρα της Σοβιετικής Ένωσης του 1930. Το κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος αποτελεί η επίσκεψη του Διαβόλου στη Μόσχα όπου, σε διάστημα λίγων ημερών, κατορθώνει, με τη βοήθεια της ακολουθίας του, να επιφέρει το απόλυτο χάος στην πόλη. Στην κύρια αφήγηση παρεμβάλλονται τέσσερα κεφάλαια όπου περιγράφεται η καταδίκη του Ιησού σε θάνατο και οι τύψεις του Πόντιου Πιλάτου.
7. Στον Βυθό (1902) του Μαξίμ Γκόρκι
Είναι ένα έργο του Ρώσου δραματουργού Μαξίμ Γκόρκι που γράφτηκε το 1902 και παρήχθη από το Θέατρο Τεχνών της Μόσχας στις 18 Δεκεμβρίου 1902 υπό τη σκηνοθεσία του Konstantin Stanislavski. Έγινε η πρώτη του μεγάλη επιτυχία και χαρακτηριστικό του ρωσικού ρεαλισμού. Το έργο απεικονίζει μια ομάδα εξαθλιωμένων Ρώσων που ζουν σε ένα καταφύγιο κοντά στο Βόλγα. Το θέμα της σκληρής αλήθειας έναντι του παρηγορητικού ψέματος διαπερνά το έργο από την αρχή μέχρι το τέλος, καθώς οι περισσότεροι χαρακτήρες επιλέγουν να εξαπατήσουν τον εαυτό τους πάνω από τη ζοφερή πραγματικότητα της κατάστασής τους.
