Δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει ήδη ειπωθεί!
Σε κάποια χώρα μακρινή, σε μια γλώσσα που έχει από καιρό χαθεί. Όλα έχουν ειπωθεί, όλοι οι τρόποι ν’ αγαπάς, όλοι οι τρόποι να μισείς και οτιδήποτε υπάρχει μες την μέση.
Ζούμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε σπουδαίοι και σημαντικοί. Δεν είμαστε τίποτα παρά η προσωρινή αποτύπωση των ίδιων λέξεων, των ίδιων συναισθημάτων και των ίδιων ιδεών σε άλλο χρόνο.
Έχουν περάσει πολύ πιο σημαντικοί από μας και θα έρθουνε κι άλλοι τόσοι. Εμείς θα κριθούμε από τους επόμενους, όπως κρίνουμε εμείς τους προηγούμενους.
Ξεχνάμε, χανόμαστε και επαναλαμβανόμαστε σαν χρυσόψαρα σε γυάλα. Αυτό είναι και το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης, η υπερφίαλη εμμονή ότι θα ζήσουμε για πάντα.
Οι περισσότεροι όμως από μας θα πεθάνουν δύο φορές, μια όταν μας βρει ο υλικός θάνατος και μια τελευταία όταν πεθάνει κι ο τελευταίος άνθρωπος που μας γνώρισε, έστω κι αν δεν μας αγάπησε. Απειροελάχιστα λίγοι θα ζήσουν για λίγο περισσότερο, μέχρι η γνώση που έδωσαν στην ανθρωπότητα χαθεί κι αυτή για πάντα.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει κιόλας ότι πρέπει να σταματήσουμε! Το αντίθετο, είναι φύση μας η δημιουργία, η έκφραση και η αναγέννηση. Να ψάχνουμε διαρκώς το ποιοι είμαστε, το που πάμε και κυρίως το γιατί. Ο καθένας από εμάς έχει την δική του φωνή, την δική του υπόσταση, αυτό το κάτι που τον κάνει μοναδικό ανάμεσα σε εφτά δισεκατομμύρια άλλους που έχουν το 99,9% ίδιο DNA με αυτόν. Ο καθένας μας ζει τον προσωπικό του αγώνα επιβίωσης είτε σε ευνοϊκές είτε σε δυσοίωνες συνθήκες. Ακόμα και αν κάποιος δεν ξέρει να διαβάζει ή να γράφει έχει τις ίδιες δεξιότητες με την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πριν διακόσια χρόνια. Έχει όμως την απέραντη ικανότητα της σκέψης και της ανταλλαγής ιδεών μέσα από τον λόγο του. Το ποιοι είμαστε λοιπόν είναι πιο κοντά στο τι λέμε παρά στο τί γράφουμε, είναι η αρχέγονη μας ρίζα. Και το τι λέμε είναι διαρκές στην ζωή μας, στην καθημερινότητα μας. Το τι γράφουμε είναι επιλεκτικό, φιλτραρισμένο.
Μίλα λοιπόν όπως θα ήθελες να γράφεις και γράφε όπως μιλάς!
