Αυτό που λείπει από τους ανθρώπους είναι η εγγύτητα.
Περιχαρακώνονται πίσω από φράχτες δικούς τους, φοβούμενοι να τους αγγίξουν ή να ψηλαφήσουν άλλους.
Θαυμάζοντας τόσο πολύ τον δικό τους κόσμο, τον περιφρουρούν, βάζοντας κάθε είδους στρατιώτες.
Μένοντας, όμως, έτσι γνωρίζουν μόνο τα δικά τους χωράφια κλειστά στις απέραντες ομορφιές του σύμπαντος.
Η εγγύτητα θέλει θάρρος! Να αποδεχτείς θαρραλέα ότι οι “θησαυροί” σού ή τα σκοτάδια σου δεν είναι μοναδικά.
Να τα ανοίξεις να μπει φως και αέρας άφοβα. Οι “άλλοι” με τέτοιο πλησίασμα ανοίγονται ισάξια άφοβα, αφού δεν έχουν κάτι να χάσουν από κάποιο που ήδη άνοιξε τις πύλες του. Αν σε δουν με τις όμορφες αδυναμίες σου, τότε ίσως τολμήσουν κι αυτοί να ανοίξουν τις πύλες τους.
Η εγγύτητα κάνει τις ενέργειες των ανθρώπων να ρέουν αναμεταξύ τους και σίγουρα το αποτέλεσμα δεν είναι ευτελές!
Οπωσδήποτε διδαχθήκαμε την εγγύτητα από τους πρώτους δικούς μας ανθρώπους, αν μας άγγιζαν ή ΜΗ.
Αν μας έμαθαν από την παιδική ηλικία το χάδι ως άγγιγμα ψυχής, ως ένδειξη αγάπης και στοργής.
Αν μας έμαθαν ότι είναι εντάξει να εκφραζόμαστε ελεύθερα, χωρίς φόβο και πάθος, αποδεχόμενοι τον εαυτό μας.
Αν από την άλλη το άγγιγμα θεωρούνταν κάτι ευτελές ή στοιχείο αδυναμίας, αν δε συνήθιζαν οι δικοί σου άνθρωποι να σου ανοίγονται συναισθηματικά, ή αν σου δημιουργούσαν ενοχές όποτε εσύ εκφραζόσουν, τότε σίγουρα γίνεσαι κι εσύ ένα στρείδι που δεν αποδέχεσαι την εγγύτητα. Σε τρομάζει και σε ξενίζει.
Αλλά…
Πίσω από τους φράχτες σου θα γνωρίσεις μόνο το δικό σου κάστρο.
Που μπορεί να είναι όμορφο, οικείο, αλλά είναι μόνο αυτό.
Ποτέ δεν είναι αργά να ανοίξεις τους φράχτες σου στους άλλους ανθρώπους! Έστω δειλά, έστω αργά τόλμησε να αλληλεπιδράσεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου.
Και πού ξέρεις;
Μπορεί οι απέραντοι ορίζοντες των άλλων ανθρώπων να σε συνεπάρουν!
