Ζωή χωρίς ανατροπή δεν υπάρχει. Όλοι μας μετράμε πληγές που μας σημάδεψαν άλλους λιγότερο κι άλλους περισσότερο. Αν καθίσεις να ακούσεις προσωπικές ιστορίες συγκλονίζεσαι κάποτε, κυρίως από τους μηχανισμούς επιβίωσης που αναπτύσσει κάθε άνθρωπος για να παραμείνει όρθιος.
Αυτοί που επιβιώνουν από μεγάλες δοκιμασίες μιλάνε με πίκρα λες και ακόμα νιώθουν τη στυφή γεύση της εμπειρίας στην ομιλία τους. Σταματάνε κάποια στιγμή την αφήγηση (εσύ παραμένεις άφωνος) και μιλάνε με αποδοχή της παρούσας κατάστασης. Μιλάνε με αισιοδοξία για το μέλλον, αλλιώς πώς να προχωρήσει κανείς; Υπάρχουν κι αυτοί που αποφάσισαν να κάνουν τις κακές εμπειρίες τους σκοπό ζωής για να βοηθήσουν όσους βρίσκονται ή βρέθηκαν σε παρόμοιες καταστάσεις.
Γνωρίσαμε τελευταία, ένα ποδηλάτη, ονόματι Πέτρος Στυλιανού ο οποίος υπήρξε πρώην καρκινοπαθής. Γυρίζει ποδηλατώντας την Κύπρο και μαζεύει χρήματα για να βοηθάει παιδιά καρκινοπαθή. Ο κύριος Πέτρος έτρεψε το μαράζι του σε ανθρωπιστική βοήθεια. Ο κύριος Πέτρος σηκώθηκε και παλεύει με τους υπόλοιπους ασθενείς για όσα ο ίδιος βίωσε και του έδωσαν μια διαφορετική οπτική στη ζωή. Αυτή της προσφοράς, αυτή του να ξεπερνάς το “εγώ” και να γίνεσαι χέρι βοηθείας στο εσύ.
Γνωρίζω κι άλλους ανθρώπους που μετέτρεψαν τις τραυματικές εμπειρίες τους σε πράξεις αλληλεγγύης. Δεν υποτάχθηκαν σε μίζερη αναμάσηση της τραγωδίας που τους βρήκε. Πώς μπορείς, ωστόσο να κατακρίνεις τον τρόπο που βρήκε κανείς να επιβιώσει του τραύματος; Το τραύμα σε αλλάζει, σε κάνει κάποτε μια ανοιχτή πληγή που μονίμως αιμορραγεί…
Αυτούς τους ανθρώπους, όμως, που βρίσκουν δύναμη να μετατρέπουν το τραύμα τους σε βάλσαμο για τους υπόλοιπους, να μού επιτρέψετε να τους θαυμάζω λίγο περισσότερο…
