Έπρεπε να πέσω στα πατώματα για να αποφασίσω να αλλάξω. Να αναθεωρήσω για όλα εκείνα που υποστήριζα με πάθος, να επαναπροσδιορίσω εσωτερικούς και εξωτερικούς μηχανισμούς, να θέσω σε λειτουργία τους νέους κανόνες ασφαλείας δια μέσου του προστατευτικού προγράμματος «Με προσέχω για να μ’ έχω».
Τι σου είναι ο άνθρωπος τελικά! Καθόμαστε και περιμένουμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν, να μας φροντίσουν, να μας νοιαστούν, να μας στηρίξουν, την ίδια στιγμή που εμείς, μας έχουμε γραμμένους στα παλιά μας τα παπούτσια. Κι ενώ έχουμε τόση δύναμη μέσα μας, ξαφνικά, παύουμε να πιστεύουμε σε αυτήν. Και βλέπουμε τριγύρω, να μας πασαλείβουν τ’ αυτιά, μ’ εκείνα τα λογάκια τα δήθεν τρυφερά, τα μελιστάλαχτα, που στο εσωτερικό τους, ουσιαστικά είναι άδεια σαν σκουριασμένα κονσερβοκούτια, που μόνο θόρυβο ξέρουν να κάνουν όταν τα κλωτσάμε δεξιά κι αριστερά κάθε φορά, που μας πιάνει εκείνο το σύνδρομο της αμηχανίας και του φόβου, που για κάποιο λόγο, έχουν τη δύναμη να μας μεταμορφώνουν σε ξεκούρδιστες μαριονέτες, παρατημένες σ’ ένα σκονισμένο ράφι, ενός κλειστοφοβικού δωματίου, όπου περιμένουν εκείνο το μικρό θαύμα, να βρεθεί δηλαδή κάποιος ευσυνείδητος, καλός άνθρωπος, να τις κουρδίσει…τη στιγμή, που θα μπορούσαν κάλλιστα να πατήσουν το κόκκινο κουμπί της καρδιάς τους και να επαναφορτιστούν χωρίς περιττά βοηθήματα.
Ο Θεός μας χάρισε δυο χέρια κι ένα μυαλό το οποίο, καλό είναι να μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά, μεθοδικά… Το οφείλουμε άλλωστε στον εαυτό μας! Αντί να ενθουσιαζόμαστε λοιπόν, κάθε φορά που κάνουμε μια γνωριμία, που κλείνουμε μια νέα δουλειά, που φτιάχνουμε μια καινούργια σχέση, θα ήταν καλύτερο και πιο φρόνιμο, να δίνουμε λίγη πίστωση χρόνου, πριν βιαστούμε να βγάλουμε ανθοσπαρμένα συμπεράσματα. Πριν ανοίξουμε το στόμα μας για κάνουμε μεγάλες δηλώσεις, πριν δεθούμε, πριν πιστέψουμε, πριν επενδύσουμε…Πριν πληγωθούμε. Μ’ αυτό τον τρόπο κερδίζουμε χρόνο, αποφεύγουμε τις μεγάλες συγκινήσεις, τις περιττές απογοητεύσεις και γλιτώνουμε απ’ όλο εκείνο το ξενέρωμα που φέρνουν συνήθως τα αποκαλυπτήρια του ξεμπροστιάσματος των ανθρώπων που μας απογοητεύουν. Προσπερνάμε επίσης, τις ελεύθερες πτώσεις στα σφουγγαρισμένα πατώματα, που αφήνουν δυστυχώς εκδορές μεγάλου μεγέθους, σε όλο το σώμα, αλλά πολύ περισσότερο στην ψυχή, που είναι ίσως και το πιο οδυνηρό σε όλη αυτή την περιπέτεια. Ας μάθουμε να αγαπάμε και να προστατεύουμε τον εαυτό μας!
Σήμερα, εγώ, αποφάσισα να αλλάξω τη ζωή μου…και η αλλαγή, είναι πρωτίστως εσωτερική υπόθεση. Αλλάζοντας το μέσα, αυτόματα οι ρυθμίσεις, αλλάζουν και τα υπόλοιπα.
Εσύ, ακόμα το σκέφτεσαι;
