Η μητέρα της εικοσάχρονης Μάρθης που χάθηκε μαζί με άλλα 56 άτομα στα Τέμπη είναι παιδίατρος. Δέχτηκε τηλεφώνημα από την κόρη της η ώρα 7, αλλά δεν μπόρεσε να απαντήσει το τηλέφωνο λόγω εργασίας. Έδωσε συνέντευξη τελευταία, λέγοντας ότι δεν μπόρεσε ακόμα να μπει στο δωμάτιο του παιδιού της, ούτε μπόρεσε να της κάνει μια τελευταία αγκαλιά…
Το δωμάτιο των παιδιών…Με τα ρούχα τους πεταμένα παντού, μόνιμη αιτία προσκρούσεων με τους γονείς. Με τα βιβλία τους παντού και τα ακατάστατα ντουλάπια, που όμως όταν εισέλθεις για να μαζέψεις τα λερωμένα ή να δεις αν κοιμούνται καλά, το δωμάτιο των παιδιών που συγκρατεί και διαχέει το άρωμα τους και την ενέργεια της ύπαρξης τους σε ηρεμεί, παρόλη την ακαταστασία…”Είναι καλά!”
Για μήνες έλεγε η δική μου μάνα ότι δεν έμπαινε στο δωμάτιο μου όταν πήγα να σπουδάσω. Η κρεμασμένη απουσία μου στην ντουλάπα της έπεφτε βαριά κι ασήκωτη. Εκεί που βροντούσαν οι μουσικές μου σε όλο το σπίτι λίγο καιρό πριν.
Δεν ξέρουμε πότε θα μας βρει το αναπάντεχο τέλος και με ποιο τρόπο. Ζούμε ασυναίσθητα, χωρίς να ξέρουμε πότε θα ήταν η τελευταία αγκαλιά στους ανθρώπους που αγαπάμε. Πότε θα ήταν η τελευταία φορά που τους ακούμε, ίσως.
Κι αυτό είναι τραγικό και αφυπνιστικό. Ελπίζω να έδινε την τελευταία αγκαλιά κάθε μάνα προτού επέλθει το μοιραίο. Να έδινε την “τελευταία” αγκαλιά κάθε φορά που ένιωθε απλά ευτυχία για την ύπαρξη του παιδιού της. Την “τελευταία” αγκαλιά για κάθε τους επίτευγμα, την “τελευταία” αγκαλιά κάθε που ένιωθε την ανάγκη. Δε θέλω να σε κάνω να ζεις μέσα στη νεύρωση για το αναπάντεχο.
Θέλω μόνο να είσαι εκεί για τους ανθρώπους σου σε κάθε ευκαιρία. Να νιώθουν την αγάπη σου φανερή παντού και τότε έχεις κάνει το χρέος σου απέναντι στο αναπάντεχο!
Τότε, δε θα εκκρεμεί καμία τελευταία αγκαλιά! Θα έχουν όλες γίνει… προκαταβολικά!
