Μέσα από την ιστορία, παρατηρούμε πως οι άντρες χρησιμοποιούσαν τον θεσμό του γάμου, την πατριαρχική οικογένεια, τη θρησκεία, τους νόμους, τον πόλεμο, τη λογοτεχνία, τον γραπτό και προφορικό λόγο, τη μυθολογία και τους θρύλους για να υποτάξουν τους αδύναμους αλλά κυρίως το γυναικείο φύλο. Μέσα από αυτή τη κοινωνία η γυναίκα αναγκάζεται να προσαρμοστεί στη βία και την κακοποίηση γιατί δεν έχει τρόπο να ξεφύγει, ούτε νόμο να την προστατεύσει.
Η εμφάνιση του πατριαρχικού συστήματος εμφανίστηκε μετά το 3000π.Χ., όταν οι πόλεις-βασίλεια αναπτυχτήκαν και η πατριαρχία κατοχυρώθηκε σαν νέο κοινωνικό σύστημα. Οι πρώτες πληροφορίες για τις κοινωνικές αλλαγές εμφανιστήκαν στη Μεσοποταμία το 3000π.Χ με τους νόμους του Eshnuna Lipit Ishtar, τους Ασσύριους και τους Εβραϊκούς νομούς που καταγράφτηκαν ώστε να περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας.
Στην Ελλάδα, οι νομοί του Σόλωνα τοποθετούν τη γυναίκα κάτω από τη προστασία του άντρα και την κλείνουν στον γυναικωνίτη για να την προστατέψουν. Δεν επιτρεπόταν να νυχτοπερπατά, και αν ο σύζυγος δεν έμενε ευχαριστημένος από τη σύζυγο του σεξουαλικά, είχε το δικαίωμα βάση νόμου να έχει ερωμένες, και ακόμη να τεκνοποιήσει και μαζί τους. Επίσης υπήρχε ο θεσμός του «γυναικονόμου» , όπου ο άντρας δρούσε σαν χωροφύλακας και κατάγγελλε τα παραπτώματα της γυναικάς του. Ο Σόλωνας ήταν ο πρώτος του νομοθέτησε την πορνεία, και εκείνη τη εποχή φαίνεται να αυξάνεται η σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών στην Αθήνα.
Το μεγαλύτερο πλήγμα το δέχεται η γυναίκα τη Ρωμαϊκή εποχή όπου η Πατριαρχία βρίσκεται στο αποκορύφωμα και το Ρωμαϊκό δίκαιο σπρώχνει τη γυναίκα στο κατώτερο σημείο της ιεραρχίας και την υποδουλώνει, μέσω του «Pater Familias» , τον αρχηγό της οικογένειας. Μέσω του γάμου που κατοχυρώνεται νομικά, δίνει το δικαίωμα στον άντρα να καθυποτάξει τη γυναίκα του και να την καταστήσει άβουλο υποχείριο στα χέρια του. Η λέξη «familia» ερμηνεύεται ως το σύνολο των υπηρετών που έχει κάποιος και όλα τα μέλη της, σύζυγος και παιδιά, είναι εκεί για να υμνούν και να εξυπηρετούν τον κύριο της οικογένειας που έχει απόλυτη εξουσία επάνω τους και στα αγαθά της οικογένειας.
Στο τέλος του 1 ου π.Χ. αιώνα επικρατεί μια αποστροφή προς τον γάμο και ο Αύγουστος με νέα νομοθεσία (18π.Χ-19Π.Χ) ενθαρρύνει τον γάμο. Οι νέοι νόμοι απαγορεύουν στους παντρεμένους να έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις και τα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου θεωρούνται εξώγαμα και δεν είχαν κανένα δικαίωμα, ούτε αν οι γονείς τους μετά παντρεύονταν.
Ο Μ. Κωνσταντίνος τον 4ο αιώνα, βελτιώνει την κατάσταση, με το να περιορίσει την καταδίκη της συζύγου σε θάνατο από τον σύζυγο της όμως η αυστηρότητα των νομών συνεχίζεται καθόλα τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι γυναίκες μαστιγώνονταν από τους συζύγους τους ως τρόπος υπάκουης. Οι Βυζαντινές ιστορικές πηγές μιλούν για αιμομιξίες, βιασμούς των νεαρών παρθένων από τους στενούς συγγενείς και από ξένους.
Επίσης, η απαγωγή γυναικών και η εκπόρνευση τους παρατηρείται έντονα στην Οθωμανική περίοδο όπου υπήρχε ζήτηση όμορφων γυναικών, για να καλυφθούν οι μεγάλες ανάγκες των χαρεμιών. Ίδρυσαν φάρμες με γυναίκες, ιδιαίτερα στη Κιργισία, όπου έκτρεφαν γυναίκες για να τις πουλούν στα χαρέμια.
Μέσα από τον πατριαρχικό κοινωνικό σύστημα γεννηθήκαν άνθρωποι των γραμμάτων που ήταν όλοι άντρες καθώς οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα στη μόρφωση. Στη Γαλλία για να περιορίσουν τη σεξουαλικότητα της γυναίκας και να προπαγανδίσουν την υποτιθέμενη χαμηλή νοημοσύνη της, έγραψαν βιβλία όπως το Roman de la Rose του Jean de Meung (1240-1305), το οποίο σατίριζε τις γυναίκες.
Στην αρχαία Ελλάδα οι φιλόσοφοι όπως ο Ησίοδος, ο Όμηρος ο Αισχύλος, ο Πλάτωνας, ο Ευριπίδης και άλλοι, μέσα από τα έργα τους κατονομάζουν τις γυναίκες. Ο Όμηρος είπε «ποτέ να μην σταθείς καλός σε γυναίκα μήτε να της εμπιστευτείς το μυστικό που ξέρεις», ενώ ο Αριστοτέλης προπαγανδίζει την κατωτερότητα των γυναικών και τις θεωρεί δοχείο για να τρέφει το σπέρμα και ως ατελές αρσενικό (Μαίρη Αβραμίδου Πύργου, 2021,σελ.41).
Στη Βικτωριανή εποχή οι γυναίκες και ιδιαίτερα οι μητέρες διορίζονταν “φρουροί” της γυναικείας αγνότητας και προστάτιδες του πουριτανισμού. Και ενώ η γυναίκες ζούσαν σιωπηλά στη απομόνωση οι «ηθικολόγοι» σύζυγοι τους κατέτρεχαν στα πορνεία, διότι δεν ικανοποιούνταν σεξουαλικά από τις πουριτανές γυναίκες τους.
Ακόμη και η ιατρική έπαιξε ρόλο στη βία προς τη γυναίκα. Στη δεκαετία του 1930 χρησιμοποιήθηκαν γενετικοί ακρωτηριασμοί στη δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της υστερίας, της επιληψίας, των ψυχικών διαταραχών, του αυνανισμού, της νυμφομανίας, της μελαγχολίας και της γυναικείας ομοφυλοφιλίας. Σύμφωνα με θεωρία του Isaak Baker Brown μέσω του αυνανισμού προκαλείτο τρέλα υστερία, μανία, ερεθισμός του νωτιαίου μυελού, επιληψία και θάνατος, και για να αποφεύγουν οι ασθένειες αυτές έπρεπε να αφαιρεθεί η κλειτορίδα. Πειράματα που έκριναν τη γυναίκα με χαμηλή νοημοσύνη και με λιγότερο ανθεκτική και φορέα κληρονομικών ασθενειών, διαψευσθήκαν αργότερα από νεότερες έρευνες.
Επίσης η θρησκεία παίζει ρόλο στην καταπίεση των γυναικών, καθώς υπάρχει σύνδεση της θρησκείας με την πατριαρχία από τα ιστορικά χρόνια μέχρι σήμερα. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω στο θέμα αυτό από σεβασμό προς το θρήσκευμα των αναγνωστών.
Στην Ευρώπη και την Αμερική η γυναίκα πήρε τη θέση που της αξίζει στο εργασιακό περιβάλλον και στο σπίτι της καθώς οι νόμοι πλέον την προστατεύουν, αλλά δυστυχώς υπάρχουν χώρες στην Αφρική και Ασία κυρίως όπου η καταπίεση της γυναίκας είναι τρόπος ζωής.
Πηγή: ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ-Το κίνημα για την πάταξη της Παγκόσμια και στην Κύπρο (2021) από την Μαίρη Αβρααμίδου Πύργου
