Η τέχνη ήταν αναπόσπαστο, ακόμη και κεντρικό μέρος της κοινωνικής αλλαγής στη δεκαετία του 60, συμμετέχοντας στον προβληματισμό και την επιρροή του ευρύτερου πολιτισμού. Η αγορά της τέχνης και ο κόσμος της τέχνης άνθησαν και ένας αέρας γοητείας και δροσιάς προσκολλήθηκε σε αυτό. Τα πιο σημαντικά κινήματα που εξελίχθηκαν την δεκαετία του 1960 ήταν η ποπ Αρτ, ο μινιμαλισμός και η εννοιολογική τέχνη. Σε αυτό το άρθρο θα επικεντρωθούμε στην Ποπ Αρτ,
Ο όρος Ποπ Αρτ (Αγγλικά: Pop art) ορίζεται ως η λαϊκή τέχνη και μια από τις σημαντικότερες ίσως επιδράσεις της ήταν το γεγονός πως περιόρισε τη διάκριση ανάμεσα στις έννοιες της εμπορικής και υψηλής τέχνης. Η Ποπ Αρτ αντλούσε την έμπνευσή της από τις εικόνες της καταναλωτικής κοινωνίας και της λαϊκής κουλτούρας όπως κωμικές ταινίες, διαφημίσεις, βιομηχανοποιημένα προϊόντα, αλλά και φωτογραφίες λαϊκών ειδώλων.
Αν και η Βρετανία αποτελεί τον τόπο γέννησης της Ποπ Αρτ, στην Αμερική γνωρίζει πραγματική έξαρση, γεγονός που ευνοείται και από την οικονομική ευρωστία της Αμερικής. Μία μεγάλη έκθεση, το 1962, στην γκαλερί Sydney Janis με τίτλο “Νέοι ρεαλιστές” (New realist) προσέφερε την επίσημη αναγνώριση του κινήματος της αμερικανικής Ποπ Αρτ.
Οι καλλιτέχνες που έδωσαν την μεγαλύτερη ώθηση της λαϊκής τέχνης στην Αμερική ήταν του Άντι Γουόρχολ (Andy Warhol, 1928- 1987) , ζωγράφος, γλύπτης και κινηματογραφιστής και ο Ρόι Λίχτενσταϊν (Roy Lichtenstein, 1923-1997) που είναι γνωστός για το στυλ ζωγραφικής του, που μοιάζει με σχεδιασμό κόμικς.
Στη Μεγάλη Βρετανία, αρχές του 1950, υπήρχε αμφιβολία για την αμερικάνικη λαϊκή κουλτούρα και η δημιουργία μιας ομάδα καλλιτεχνών από το Λονδίνο, με όνομα Ανεξάρτητη Ομάδα (The Independent Group), βοήθησε στο να αγαπηθεί αυτή η νέα μορφή τέχνης.Τα μέλη της συναντώνταω τακτικά για να συζητούν θέματα, όπως η θέση της μαζικής κουλτούρας στις καλές τέχνες, όπως το Object Ouvre (γαλλικός όρος για έργο που δημιουργείται από αντικείμενα που δεν θεωρούνται υλικά από τα οποία κατασκεύαζεται τέχνη), η επιστήμη και η τεχνολογία. Στα μέλη συμπεριλαμβάνονταν οι καλλιτέχνες o Εντουάρντο Παολότζι, (Edouardo Paolozzi), και Ρίτσαρντ Χάμιλτον (Richard Hamilton), οι αρχιτέκτονες Άλισον και Πίτερ Σμίθσον (Alyson and Peter Smithson) και οι κριτικοί τέχνης Λόρενς Άλογουεϊ (Lawrence Alloway) και Ρέινερ Μπάναμ (Reyner Banham) , οι οποίοι βοήθησαν στην ευρύτερη διάδοση της Ποπ Αρτ.
Ο Ρίτσαρντ Χάμιλτον (1922-2011) με την έκθεση του στο Λονδίνο με τίτλο This is Tomorrow (1956), υλοποιήθηκε η εγκαθίδρυση της Ποπ Αρτ σαν κίνημα. Οι επισκέπτες της έκθεσης έπρεπε να περάσουν από μέσα από ένα στενό διάδρομο για να θαυμάσουν, pip-up φωτογραφίες, εκατοντάδες διαφημίσεις, αφίσες ταινιών και περιστρεφόμενοι έγχρωμοι δίσκοι, ενώ τραγούδια του Έλβις Πρίσλευ και του Λιτλ Ρίσταρντ ακούγονταν εναλλάξ από ένα τζουκ μποξ.
Ο Ρίτσαρντ Χάμιλτον ορίζει την Ποπ Αρτ ως: δημοφιλής και νεανική γιατί απευθύνεται στο μαζικό κοινό και κυρίως θεατής η νεολαία, παροδική καθώς αντιμετωπίζεται ως βραχυπρόθεσμη λύση, αναλώσιμη και εύκολα ξεχασμένη, χαμηλού κόστους και μαζικής παραγωγής, πνευματώδης, σέξι, έξυπνη και λαμπερή.
Άλλοι σπουδαίοι εικαστικοί συνδεδεμένοι με την Ποπ Αρτ κουλτούρα είναι οι εξής: Patrick Caulfield, Robert Indiana , Jasper Johns , Yayoi Kusama, Peter Max, David Hockney, Peter Blake.
